مشورت در زندگى‏
اهميت مشورت در زندگى بر كسى پوشيده نيست. خداوند تعالى به رسول اكرم (ص) توصيه مى‏كند در امور اجتماعى با مردم مشورت كند «وَ شاوِرْهُمْ فِى الْامْرِ.» (آل عمران: 159)پيامبر اكرم (ص) مى‏فرمايد:لا مُظاهَرَةَ اوْثَقُ مِنَ الْمُشاوَرَةِ. «1»هيچ پشتوانه‏اى محكم‏تر از مشاوره نيست.امام على (ع) مى‏فرمايد:لا يَستَغْنِى الْعاقِلُ عَنِ الْمُشاوَرَةِ. «2»عاقل، خويش را از مشاوره بى‏نياز نمى‏داند.حَقٌّ عَلَى الْعاقِلِ انْ يُضيفَ الى‏ رَأْيِهِ رَأْىَ الْعُقَلاءِ .... «3»شايسته انسان خردمند است كه رأى و نظر خردمندان را بر رأى خويش بيفزايد.زن بايد بكوشد در امور زندگى به شوهرش مشاوره دهد و در تصميم‏گيريهاى مربوط به زندگى خانوادگى مشاركت داشته باشد و به شوهرش كمك فكرى بدهد. شوهر نيز نبايد خود را از مشورت همسرش بى‏نياز ببيند و سزاوار آن است كه در امور زندگى از يكديگر نظر بخواهند. قرآن كريم به مشاوره زن و شوهر با يكديگر در امور خانواده و مسائل مهم تربيت فرزندان تصريح كرده است. در آيه‏اى مى‏خوانيم:فَإِنْ أَرَادَا فِصَالًا عَن تَرَاضٍ مِنْهُمَا وَتَشَاوُرٍ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِمَا. (بقره: 233)اگر پدر و مادر بخواهند با رضايت و مشاورت يكديگر فرزندشان را از شير بازگيرند مرتكب‏ گناهى نشده‏اند.
منظور از «تشاور» همفكرى و همرأيى و مشاوره ميان زن و شوهر است و بدون ترديد رضايت هر دو و نظر و رأى هر دو براى صلاح حال فرزند شرط شده است؛ چون مادر چيزهايى از تربيت فرزند مى‏داند كه پدر نمى‏داند. بنابراين اگر همفكرى و رايزنى نكنند فرزند آسيب مى‏بيند. «1»در غير مورد ياد شده نيز شوهر مى‏تواند از رأى و نظر همسر خويش بهره‏مند گردد؛ چرا كه برخى زنان از بهره هوش و خرد بالاترى برخوردار هستند و به تعبير امام صادق (ع): «رُبَّ امْرَأَةٍ افْقَهُ مِنْ رَجُلٍ ...؛ «2» چه بسا زنى كه در دين، شناختى ژرف‏تر از مرد دارد.»