مشورت در زندگى
اهميت مشورت در زندگى بر كسى پوشيده نيست. خداوند تعالى به رسول اكرم (ص) توصيه مىكند در امور اجتماعى با مردم مشورت كند «وَ شاوِرْهُمْ فِى الْامْرِ.» (آل عمران: 159)پيامبر اكرم (ص) مىفرمايد:لا مُظاهَرَةَ اوْثَقُ مِنَ الْمُشاوَرَةِ. «1»هيچ پشتوانهاى محكمتر از مشاوره نيست.امام على (ع) مىفرمايد:لا يَستَغْنِى الْعاقِلُ عَنِ الْمُشاوَرَةِ. «2»عاقل، خويش را از مشاوره بىنياز نمىداند.حَقٌّ عَلَى الْعاقِلِ انْ يُضيفَ الى رَأْيِهِ رَأْىَ الْعُقَلاءِ .... «3»شايسته انسان خردمند است كه رأى و نظر خردمندان را بر رأى خويش بيفزايد.زن بايد بكوشد در امور زندگى به شوهرش مشاوره دهد و در تصميمگيريهاى مربوط به زندگى خانوادگى مشاركت داشته باشد و به شوهرش كمك فكرى بدهد. شوهر نيز نبايد خود را از مشورت همسرش بىنياز ببيند و سزاوار آن است كه در امور زندگى از يكديگر نظر بخواهند. قرآن كريم به مشاوره زن و شوهر با يكديگر در امور خانواده و مسائل مهم تربيت فرزندان تصريح كرده است. در آيهاى مىخوانيم:فَإِنْ أَرَادَا فِصَالًا عَن تَرَاضٍ مِنْهُمَا وَتَشَاوُرٍ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِمَا. (بقره: 233)اگر پدر و مادر بخواهند با رضايت و مشاورت يكديگر فرزندشان را از شير بازگيرند مرتكب گناهى نشدهاند.
منظور از «تشاور» همفكرى و همرأيى و مشاوره ميان زن و شوهر است و بدون ترديد رضايت هر دو و نظر و رأى هر دو براى صلاح حال فرزند شرط شده است؛ چون مادر چيزهايى از تربيت فرزند مىداند كه پدر نمىداند. بنابراين اگر همفكرى و رايزنى نكنند فرزند آسيب مىبيند. «1»در غير مورد ياد شده نيز شوهر مىتواند از رأى و نظر همسر خويش بهرهمند گردد؛ چرا كه برخى زنان از بهره هوش و خرد بالاترى برخوردار هستند و به تعبير امام صادق (ع): «رُبَّ امْرَأَةٍ افْقَهُ مِنْ رَجُلٍ ...؛ «2» چه بسا زنى كه در دين، شناختى ژرفتر از مرد دارد.»
|