نعمت ياد آوري گناه

مشکل ما در نقص ونرسيدن به کمال، فراموشي است که از بدترين مصيبتهاي ماست. کار خوبي را که انجام مي دهيم، فراموش نمي کنيم. چون آن را بارها بازگو کرده و به آن علاقمنديم؛ ولي چون گناه مرتکب شده را پنهان مي کنيم، کم کم از يادمان مي رود. و در صدد جبران آن هم نيستيم؛ زيرا انسان آنگاه در صدد جبران نقص است که متذکر آن نقيصه باشد.
از اين رو به ما گفته اند: اگر کار خيري کرديد، آن را فراموش کنيد و اگر از شما اشتباهي سر زد، به ياد آن باشيد؛ زيرا تذکر خطا وسيله استغفار و سبب انفعال است ولي ياد آوري کار خير، زمينه غرور را فراهم مي کند. گاهي انسان آن قدر کار خير را بازگو مي کند که کار خيرش پژمرده مي شود.
در بعضي از روايات اهل بيت (عليهم السلام) آمده است که اگر شما کار خيري را انجام داديد، لازم نيست آن را براي کسي بازگو کنيد؛ مثل اينکه، شما گلي را از بوستان بکنيد و چند بار به آن دست بزنيد. طبيعي است که پژمرده مي شود و عطر و زيبايي آن از بين مي رود. کار خير نيز وقتي زيبا و معطر است که پنهان بماند يا اگر در شيشه عطري را باز کنيم، عطر از آن مي پرد. ولي کار شر مثل بوي بد است، در شيشه آن را بر داريد بگذاريد زود بويش برود، يعني به ياد آن باشيد. وقتي به ياد بوديد با توبه آن را جبران مي کنيد(8).
غير معصومين (عليهم السلام) نوعا کم يا زياد به گناه آلوده اند و فراموشي، آلودگي را مي افزايد. از اين رو تذکر گناه، جزو بهترين نعمتهاست؛ زيرا انسان را به توبه وادار مي کند. به همين جهت به پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم دستور داده شده که: فاعلم انه لا اله الا الله واستغفر لذنبک وللمؤمنين» (9)تا هشداري باشد براي امت آن حضرت.
8. بحار، ج 66، ص 396، ح 83.9. سوره محمد صلي الله عليه و آله و سلم، آيه 19.