معناي حلم
حلم، به معناي بردباي است. انسان مومن بايد مشکلات زندگي را تحمل کند، مشکلات روز و مصائب را تحمل بکند، تا از امتحانات، سربلند در بيايد. بايد در معاشرت‌ها حلم داشته باشد و برخوردهاي او مشروع باشد. حلم، حد وسط بين غضب و سفاهت است. سفيه، کسي است که هر چه به او بگويي، دردش نمي آيد. فحش به او بدهي يا به او احترام کني، براي او يکي است. اين شخص را سفيه مي گويند که جانب تفريط براي حلم است.جانب افراط غضب است و اين است که يک «تو» به او بگويي، از کوه در مي‌رود. طاقت شنيدن يک «تو» هم ندارد و زود غضب مي کند. نه بايد افراط باشد و نه تفريط. مؤمنين حد وسط هستند. حد وسط غضب و سفاهت، حلم است. حلم از اوصاف حميده و از صفات اهل بيت است. از صفات و اسماي حسناي حق هم هست1. سزاوار است که مؤمنين، اين صفت را داشته باشند.
------------------------------
1. وَ اللَّهُ عَليمٌ حَليمٌ.(نساء:12)