يکي ديگر از اوصاف متقين و مؤمنين و دوستان اهل بيت اين است که «قلوبهم محزونه»، قلب هاي آنها هميشه محزون است. ما دو قلب داريم؛ يکي همين قلب صنوبري است؛ همين که در سينه همه هست و همه حيوانات هم دارند. اين قلب، مرکز روح حيواني است. انسان، چهار روح دارد؛ روح جمادي، روح نباتي، روح حيواني و روح ملکوتي1. جايگاه روح حيواني، قلب است. يک قلب ديگري هم هست، که عرش خداست2. آن چيست؟ در معنا و جايگاه آن اختلاف است. بزرگان مطالبي در اين زمينه فرموده اند. ممكن است قلب قوه اي در جلوي سر باشد يا آن روح ملکوتي که در مورد آن فرمود: نَفَخْتُ فيهِ مِنْ رُوحي3 باشد. يا يک قوه اي است ماوراي عقل که در پيشاني انسان قرار گرفته است. به هر حال يک قلب هم آن است. منظور « قَلْب الْمُؤْمِنِ عَرْشُ الرَّحْمَن» آن است. «الْقَلْبُ حَرَمُ اللَّهِ فَلَا تُسْكِنْ حَرَمَ اللَّهِ غَيْرَ اللَّهِ »4. قلب مؤمن، حرم امن الهي است. قلبي که خدا به تو داده است، اين قلب، مال خود خدا و حرم او است. مختص او است. خودش هم فرمود: اين قلب، مال من است. کس ديگري را در آن، راه نده.
------------------------------
1. بحارالأنوار، ج 58 ،ص 85.
2. قَلْب الْمُؤْمِنِ عَرْشُ الرَّحْمَن همان، ج 55، ص 39.
3 .حجر/29
4. همان، ج67، ص 25.
|