يکي ديگر از اوصاف متقين و مؤمنين و دوستان اهل بيت اين است که «قلوبهم محزونه»، قلب هاي آن‌ها هميشه محزون است. ما دو قلب داريم؛ يکي همين قلب صنوبري است؛ همين که در سينه همه هست و همه حيوانات هم دارند. اين قلب، مرکز روح حيواني است. انسان، چهار روح دارد؛ روح جمادي، روح نباتي، روح حيواني و روح ملکوتي1. جايگاه روح حيواني، قلب است. يک قلب ديگري هم هست، که عرش خداست2. آن چيست؟ در معنا و جايگاه آن اختلاف است. بزرگان مطالبي در اين زمينه فرموده اند. ممكن است قلب قوه اي در جلوي سر باشد يا آن روح ملکوتي که در مورد آن فرمود: نَفَخْتُ فيهِ مِنْ رُوحي‏3 باشد. يا يک قوه اي است ماوراي عقل که در پيشاني انسان قرار گرفته است. به هر حال يک قلب هم آن است. منظور « قَلْب الْمُؤْمِنِ عَرْشُ الرَّحْمَن‏» آن است. «الْقَلْبُ حَرَمُ اللَّهِ فَلَا تُسْكِنْ حَرَمَ اللَّهِ غَيْرَ اللَّهِ »4. قلب مؤمن، حرم امن الهي است. قلبي که خدا به تو داده است، اين قلب، مال خود خدا و حرم او است. مختص او است. خودش هم فرمود: اين قلب، مال من است. کس ديگري را در آن، راه نده.
------------------------------
1. بحارالأنوار، ج 58 ،ص 85.
2. قَلْب الْمُؤْمِنِ عَرْشُ الرَّحْمَن همان، ج 55، ص 39.
3 .حجر/29
4. همان، ج67، ص 25.