حالات حضرت آدم و حوا هنگام نزول به دنيا
در روايت ديگري هست موقعي که پدر بزرگ و مادر بزرگ ما که مدت‌هايي در بهشت بودند با ناز و نعمت و بوي بهشت و آواز پرنده هايي که صدايشان طنين انداز بود و...، وقتي از بهشت اخراج شدند و به دنيا رسيدند، بوي تعفني به دماغشان خورد که تا چهل روز غش کرده بودند2. چرا؟ چون بوي اين کثافت را طاقت نياوردند استشمام كنند. کدام کثافت؟ دنيا. مگر دنيا کثافت است؟ پيغمبر فرمود: «الدنيا جيفه و طالبها کلاب؛3 دنيا مردار است و کساني که طالب آنند، [مانند] سگانند».
در روايتي دارد که يک روز نبي اکرم9با اصحاب مي رفتند. به بزغالة مردة لاغري برخوردند که آن را پشت توالت‌هاي بيرون خانه انداخته بودند. حضرت به اصحاب گفتند: «اين بزغاله چقدر ارزش دارد؟» گفتند: «يا رسول الله! اين بزغاله، زنده­اش ارزش نداشت. حالا که مرده است و در اين کثافت­ها افتاده، چه ارزشي دارد»؟ فرمودند: «به خدا قسم! اگر اين دنيا در نزد خدا به اندازه اين بزغاله ارزش داشت، نظر رحمت به احدي نمي کرد. دنيا و آنچه در دنيا است، به اندازه اين بزغاله اي که مرده و اينجا افتاده است، ارزش ندارد»4.
خوب وقتي که پيغمبر مي فرمايند که دنيا مردار است، در واقع مانند يک حيوان مردة بسيار بزرگ است كه متعفن شده و بوي آن، صد برابر منجلاب‌ها و فاضلاب‌ها است؛ لذا وقتي حضرت آدم به دنيا آمد و بوي دنيا به مشام او خورد، از هوش رفت؛ اما چرا ما اين‌طور نيستيم؟ آيا ما هم با بوي دنيا بيهوش مي شويم؟ ما عکس اين قصه‌ايم؛ يعني حضرت آدم بوي تعفن که به او رسيد، از حال رفت و ما از بس که در اين دنيا مانده­ايم و آلوده شده­ايم و ضمير و ذات ما آلوده شده است، کاملاً به دنيا عادت كرده­ايم و عکس حضرت آدم و حوا هستيم که اگر بوي خوبي احساس کنيم، از هوش مي‌رويم.
------------------------------
2.؟؟؟؟
3غررالحكم، ص 137 ؛ مصباح‏الشريعة، ص 137.
4. كافي، ج 2 ، ص 129