|
امام خمينى (ره) زاهدى وارسته
امام خمينى (ره) از برجستهترين چهرههاى زاهد و وارسته زمان بود. آن چنان در جاذبه معنويات قرار گرفته و به ملكوت عالم نزديك شده و حقيقت وباطن دنيا را يافته بود كه ذرّهاى به تعلّقات و ماديات آلوده نگشت و از هر چه رنگ تعلّق مىگرفت آزاد بود. امام، نه تنها چنين مىانديشيد و از دنيا و مظاهرش گريز داشت بلكه در عمل و زندگى نيز در همين راستا حركت كرد؛ چه آن زمان كه در نجف و در حالت غربت و تبعيد بود و چه آن روز كه جلودار و رهبر انقلاب، هيچ گونه تغييرى در خوراك، پوشاك، مسكن و رفت و آمد ساده وى پديد نيامد. زندگى ساده او در تمام عمرش گواه صادقى بر روح بزرگ و زاهدانه اوست. «1»
امام، وارسته از دنيا و عاشق دلباخته خدا بود و به آخرت و فضل الهى رغبت زياد نشان مىداد و آنچنان زهدى داشت كه امام على (ع) در مورد آن مىفرمايد:
«اصْلُ الزُّهْدِ حُسْنُ الرَّغْبَةِ فيما عِنْدَاللَّهِ» «2»
ريشه زهد، داشتن رغبتى نيكو در آنچه نزد خداست.امام نه تنها خود زندگى ساده و بىآلايشى داشت، بلكه به علما و مديران كشور نيز هميشه سفارش مىكرد كه خود را گرفتار تجملات و تشريفات ننمايند:
من اكثر موفقيتهاى روحانيّت و نفوذ آنان را در جوامع اسلامى، در ارزش عملى و زهد آنان مىدانم و امروز هم اين ارزش نه تنها نبايد به فراموشى سپرده شود، كه بايد بيشتر از گذشته به آن پرداخت، هيچ چيز به زشتى دنياگرايى روحانيّت نيست و هيچ وسيلهاى هم نمىتواند بدتر از دنياگرايى، روحانيّت را آلوده كند. «1»
|