توكّل
توكل آن است كه انسان به خدا اعتماد كرده و با وثوق به حسن تدبير و تقدير او، امور خويش را به او واگذار نمايد.
توكل پشتوانه محكمى براى فعاليت بوده، مشعل اميد را در دل روشن و يأس را از آن مىزدايد. توكل در انسان ايجاد شهامت نموده و روح را تقويت و به آن آرامش مىبخشد. زيرا متوكل بر خدا تكيه مىنمايد و خداوند قدرتش بىانتها و بر همه چيز تواناست و فرموده است:
«وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ ...» «1»
هر كس به خدا توكل كند، خدا او را كفايت نمايد.
در توكّل، انسان از فعاليت و تدبير باز نمىايستد، بلكه با به كار گرفتن نيروى خود و آنچه كه بر حسب كار مورد نياز است، تنها به خدا اعتماد مىكند و عامل پيروزى را فقط خدا مىداند. «2»
ايجاد روحيه توكل به زمينههايى نياز دارد از جمله: شناخت خدا، كسب مراتب توحيد، طرد مراتبشرك در خود، يادآورى مراحلخلقت و وابستگى آن بهخدا، تقوا و قوت ايمان و .... توكل به خداوند، مراتبى دارد كه بايد رعايت شود، تا به مرحله عالى آن برسد. «3»
توكّل، مهمترين عامل پيروزى امام
با نگرشى اندك در فعاليتهاى امام، درمىيابيم، علت استوارى ايشان در تمام فراز و نشيبهاى زندگى، اين بود كه اتّكاى حقيقى بر قدرت لايزال پروردگار جهان داشت و دل را به خدا سپرده بود و جز او كسى را مؤثّر نمىدانست و در مقابل، خدا هم از او حمايت كرد و بزرگترين پشتيبان او شد و او را به پيروزى هاى چشمگيرى رساند.رهبركبيرانقلاب اسلامى دراينباره، در نامهاى خطاب به فرزند گرامىاش مىنويسد:
پسرم مجاهده كن كه دل را به خدا بسپارى و مؤثرى را جز او ندانى، مگر نه عامّه مسلمانان متعبّد، شبانهروزى چندين مرتبه «ايَّاكَ نَعْبُدُ وَ ايَّاكَ نَسْتَعينُ» مىگويند و عبادت و اعانت را خاص خدا (بيان) مىكنند، ولى جز مؤمنان بحق و خاصان خدا، ديگران براى هر دانشمند و قدرتمند و ثروتمند كرنش مىكنند و گاهى بالاتر از آنچه براى معبود مىكنند و از هر كس استمداد مىنمايند و استعانت مىجويند و به هر حشيش براى رسيدن به آمال شيطانى تشبّث مىنمايند و غفلت از قدرت حق دارند. «1»
|