|
ج- مهربانى به يتيمان و تنگدستان
از آن رو كه اين دو قشر بيش از ديگر مردم آسيب پذيرند، پيشوايان معصوم بدانان بيشتر لطف و محبت مىورزند. حبيب پسرابىثابت مىگويد:
روزى عسل و انجير فراوانى از نواحى همدان و حلوان براى امام على (ع) آوردند. فرمان داد يتيمان را آوردند و به آنان اجازه داد از عسل بخورند و خود عسل را كاسه كاسه ميان مردم تقسيم مىكرد. يكى از امام پرسيد:
«چرا يتيمان از دهانه مشك [بدون سهميه بندى] عسل مىخورند؟ پاسخ داد:
«امام، پدر يتيمان است و من براى جبران محبت پدرانشان، به آنان چنين اجازهاى دادم.» «2»
گفتهاند كه بر روى شانههاى مبارك امام حسين (ع) بر اثر كوفتگى و حمل بار پينه بسته بود. سبب را از امام زين العابدين (ع) پرسيدند. پاسخ داد:
پدرم كيسههاى سنگين آذوقه را به خانه يتيمان و محرومان حمل مىكرد از اين رو شانه هايش پينه دارند. «3»
درباره امام زين العابدين (ع) نيز نقل كردهاند كه شبها به گونه ناشناس پول و خوراك و پوشاك به محرومان و يتيمان مىرساند و تا زنده بود كسى از كار او آگاه نشد. «1» در روايت است كه امام صادق (ع)، غلامى را پى كارى فرستاد؛ ولى تا دير وقت باز نگشت. امام خود در پى او رفت تا خبرى بيابد. غلام را ديد كه در گوشهاى به خواب رفته است. در كنارش نشست و با وسيلهاى او را باد زد تا بيدار شد. آن گاه با عطوفت فرمود: «فلانى! شب را استراحت كن؛ ولى روز در پى كار ما باش!» «2» يكى از خدمتگزاران امام رضا (ع) نيز گفته است: «آن حضرت هرگز هنگام غذا خوردن، ما را به كارى نمىگمارد تا از خوردن غذا فارغ مىشديم.» «3»
|