ابعاد مهرورزى بزرگان معصوم (ع)
قرآن مجيد درباره مهربانى و دلسوزى رسول خدا (ص) مى‏فرمايد:
لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَاعَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُم بِالْمُؤْمِنِينَ رَؤُوفٌ رَحِيمٌ (توبه: 128)
به يقين، رسولى از خود شما به سويتان آمد كه رنجهاى شما بر او سخت است و بر هدايت شما اصرار دارد و به مؤمنان رئوف و مهربان است.از آن رو كه معصوم در همه كمالات انسانى در نطقه اوج است، رأفت و رحمت او نيز افزون بر اينكه از همه مردم افزونتر است، حالت مصلحتى و سطحى و معامله‏گرايانه ندارد. عشق و محبت او، راستين و ژرف و مخلصانه است. افزون بر اين، امام، از گذر ارتباط عميق و قلبى و عاطفى با امّت خويش، مى‏كوشد آنان را به تكامل راه نمايد و به بهترين شكل تربيت كند و به سعادت راستين برساند. بدين‏سان، ابراز محبت و علاقه رهبران الهى، تشريفاتى و بى ثمر و خنثى نيست؛ بلكه مسؤوليت زا، تحرك آفرين و هدفمند و جهت دار و ژرف و راستين است و همراه خردورزى و تدبير و سياست است و رهبر الهى را وا مى‏دارد كه با عقل و عاطفه و تمام وجود خود، امتش را به سوى كمال و سعادت رهنمون شود و هر سختى و مشكلى را در اين راه برتابد و عاقلانه، پدرانه و دلسوزانه آنچه را به صلاح امّت‏ است اظهار كند و بدان همّت گمارد، گرچه برخى از آنها به ظاهر سخت و خشن باشند؛ مانند دستور به جنگ و جهاد و روزه و پرداخت اموال و انفاق و احسان و اجراى قوانين كيفرى. اين مصلحت نگريها و امر و نهى‏ها برخاسته از عشق و علاقه خردمندانه و پدرانه رهبرى الهى و به سود همگان است.اينك اين مسئله را از زواياى گوناگون به بحث مى‏گذاريم.