9. عزّت نفس‏

عزّت به معنى بزرگى و ارجمندى و عزّت نفس به معناى شرافت و مناعت طبع است. «1»شرافت و ارجمندى، يكى از سرمايه‏هاى ارزشمند انسان مؤمن است و تنها اوست كه پس از خدا و پيامبر (ص) از آن برخوردار است، چنان كه قرآن مجيد آن را منحصر در خدا، پيامبر (ص) و مؤمنان دانسته و فرموده است:
وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنينَ «2»
عزّت، از آن خدا و پيامبرش و مؤمنان است.بديهى است كه خداوند، منبع عزّت است و پيامبرش نيز در سايه لطف خدا، بدان دست يافته است و مؤمن نيز بايستى با انجام امورى لياقت رسيدن به چنين مقامى را كسب نمايد و آن حاصل نمى‏شود، جز در سايه بندگى حق تعالى، چنان كه امير مؤمنان، در مناجات با خداى عزيز مى‏گويد:
الهى كَفى بى عِزّاً انْ اكُونَ لَكَ عَبْداً وَ كَفى‏ بى فَخْراً انْ تَكُونَ لى‏ رَبّاً «1»
اى خداى من! اين عزّت، مرا بس كه بنده تو باشم و اين افتخار، مرا كافى است كه تو پروردگار من هستى.