ب- اخلاص در اخلاق‏
معصومين (ع) در حالات قلبى و سير و سلوك درونى خويش نيز از بالاترين درجه اخلاص برخوردارند و در خلق و خوى خود نيز مخلصان راستين اند، غم و شادى، دوستى و دشمنى، خواستن و نخواستن و اشتياق واكراه آنان براى خدا است همان گونه كه خداوند، اخلاق رسول اكرم (ص) را در قرآن مجيد به عظمت ستوده است. «1» بسيار روشن است اخلاقى را كه خداوند، بزرگ بداند هرگز ناخالصى ندارد و به شوائب غير الهى آلوده نيست و هرچه هست خدايى و براى خدا است. امير مؤمنان (ع) در اين باره مى‏فرمايد:
وَ اخلِصْ لِلّهِ عَمَلَكَ وَ عِلمَكَ وَ حُبَّكَ وَ بُغْضَكَ وَ اخْذَكَ وَ تَرْكَكَ وَ كَلامَكَ وَ صَمْتَكَ «2»
عمل و دانش و دوستى و دشمنى و گرفتن و رها كردن و سخن و سكوت خويش را براى خدا خالص گردان.
آنان از يك سوى از اخلاق بد همچون، تكبر، حسد، عجب، طمع، حرص، ترس و نفاق، منزه بودند و از سوى ديگر از همه كمالات اخلاقى همچون شجاعت، سخاوت، عدالت، رحمت، تسليم، رضا، شرح صدر، صداقت، امانت و حسن خلق در حدّ اعلا برخوردار بودند؛ چنان كه امام صادق (ع)، مشى اخلاقى و رفتارى خاندان وحى را در برابر دشمنان اسلام چنين بيان مى‏كند:
انَّا وَ آلُ ابى‏ سُفْيانَ اهْلُ بَيْتَيْنِ تَعَادَيْنا فِى اللَّهِ، قُلْنا صَدَقَ اللَّهُ وَ قالُوا كَذِبَ اللَّهُ. «3» دشمنى ما و دودمان ابوسفيان درباره خدا است. ما مى‏گوييم: خدا راست مى‏گويد؛ آنان مى‏گويند دروغ مى‏گويد!