2. ذكر

خداوند متعال آفريننده، مبدع و منبع همه خوبى‏هاى عالم است و خير و بركت جز از او نمى‏رسد: مِن اينَ لِىَ الخَيرُ وَ لا يُوجَدُ الّا مِن عِندِكَ «1» پس ارتباط با خدا يعنى ارتباط با همه خوبيها و يافتن همه ارزشها و لذتها؛ چنان كه حضرت امام زين العابدين (ع) در دعا مى‏گويد:
وَ اسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّةٍ بِغَيْرِ ذِكْرِكَ. «2»
(خدايا) از هر لذتى جز ياد تو طلب آمرزش مى‏كنم.

اگر لذت ترك لذت بدانى
دگر لذت نفس لذت ندانى‏


خداوند، خود، مؤمنانى را بر چنين منزلت والايى رهنمون ساخته و فرموده است:
يأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا* وَ سَبّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا. (احزاب: 41- 42)
اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، خدا را بسيار ياد كنيد و صبح و شام او را تسبيح گوييد.
انسان ذاكر همواره خويشتن را در پرتو نور خدا مى‏بيند و از گزند هر شرّ و فسادى در امان مى‏ماند و در نتيجه به آرامش و آسايش روحى و روانى و سعادت نايل مى‏شود؛ چنان كه قرآن مجيد مى‏فرمايد:
أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَل- نُّ الْقُلُوبُ. (رعد: 28)
آگاه باشيد! تنها با ياد خدا دلها آرامش مى‏يابد.ذاكر توجه و عنايت خدا را به خويش جلب مى‏كند، همه خوبيها به سوى او سرازير مى‏شود و اين يعنى اوج كمال و سعادت آدمى.