2. ذكر
خداوند متعال آفريننده، مبدع و منبع همه خوبىهاى عالم است و خير و بركت جز از او نمىرسد: مِن اينَ لِىَ الخَيرُ وَ لا يُوجَدُ الّا مِن عِندِكَ «1» پس ارتباط با خدا يعنى ارتباط با همه خوبيها و يافتن همه ارزشها و لذتها؛ چنان كه حضرت امام زين العابدين (ع) در دعا مىگويد:
وَ اسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّةٍ بِغَيْرِ ذِكْرِكَ. «2»
(خدايا) از هر لذتى جز ياد تو طلب آمرزش مىكنم.
اگر لذت ترك لذت بدانى
دگر لذت نفس لذت ندانى
خداوند، خود، مؤمنانى را بر چنين منزلت والايى رهنمون ساخته و فرموده است:
يأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا* وَ سَبّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا. (احزاب: 41- 42)
اى كسانى كه ايمان آوردهايد، خدا را بسيار ياد كنيد و صبح و شام او را تسبيح گوييد.
انسان ذاكر همواره خويشتن را در پرتو نور خدا مىبيند و از گزند هر شرّ و فسادى در امان مىماند و در نتيجه به آرامش و آسايش روحى و روانى و سعادت نايل مىشود؛ چنان كه قرآن مجيد مىفرمايد:
أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَل- نُّ الْقُلُوبُ. (رعد: 28)
آگاه باشيد! تنها با ياد خدا دلها آرامش مىيابد.ذاكر توجه و عنايت خدا را به خويش جلب مىكند، همه خوبيها به سوى او سرازير مىشود و اين يعنى اوج كمال و سعادت آدمى.
|