|
تحمّل سختى براى آسايش مردم
طاغوتهاى ستمگر، همواره بيتالمال مردم را مال باد آورده و ملت را نوكر و خدمتگزار خود محسوب مىكردند. «3» پيوسته براى خوشگذرانى و عيّاشيهاى خويش، از مال مردم، مايه گذاشته و تن پرورى خود را بر همه مردم ترجيح مىدهند، ولى رهبران الهى بر عكس ستمگران، رفتار مىكنند و هميشه راحتى مردم را بر رفاه خويش مقدّم مىدارند. و اين كار را به خاطر خدا انجام مىدهند. «1»
انس بن مالك گويد:
روزى زنى براى انجام كارى از پيامبر (ص) كمك طلبيد، حضرت برخاست و مشكلش را حل كرد» «2».
سعيد بن قيس همدانى مىگويد:
روزى در شدت گرما، امير مؤمنان (ع) را در كنار ديوارى ديدم. عرض كردم:
اماما! در اين ساعت گرم اينجا چه مىكنيد؟ فرمود:
ما خَرَجْتُ الَّا لِاعينَ مَظْلُوماً اوْ اغيثَ مَلْهُوفاً «3» از خانه خارج نشدم جز براى يارى ستمديده يا فرياد رسى بيچارهاى.
حتى آن بزرگواران، رسيدگى به امور درماندگان را بر بسيارى از عبادتهاى مستحبّى ترجيح مىدادند. چنان كه نقل شده است: حضرت امام حسن (ع) مشغول طواف خانه خدا بود كه شخصى به آن حضرت مراجعه و درخواست رفع نياز كرد. امام (ع) طواف را رها كرد و به حل مشكل او پرداخت. شخصى اعتراض كرد و گفت: آيا طواف خانه خدا را به خواهش يك نفر، ترك مىگويى؟
حضرت در پاسخ فرمود: چرا چنين نكنم؟ پيامبر اكرم (ص) فرموده است: «هر كس در پى حاجت برادر مسلمانش برود و آن را برآورده سازد، ثواب يك حج و عمره دارد و اگر برآورده نشد، ثواب عمره دارد» من هم ثواب حج و عمره را بردم و هم بازگشته به طوافم مىرسم. «1»
|