ب- دنيايى
پيشوايان معصوم (ع) با اينكه اغلب از حق حاكميت خويش، محرومبودند، ولى هيچ گاه مردم و جامعه را رها نكردند و به انزوا نپرداختند و ديگران نيز از كمكهاى ايشان براى رفع نابسامانيها بىنياز نبودند. يكى از ياران رسول خدا (ص) مىگويد:
«پيامبر (ص) هيچ وقت در اقدام و همراهى كردن با پابرهنگان و مساكين و در رفع نياز و مشكل آنها دريغ نورزيد و تكبّر نكرد» «1»
امام صادق (ع) فرمود:
همسر عثمان بن مظعون- يكى از صحابه رسول خدا (ص)- نزد رسول الله آمد و گفت: اى پيامبر! عثمان روزها، روزه مىگيرد و شبها به عبادت مشغول است (و به امور خانوادگى رسيدگى نمىكند). آن حضرت ناراحت شد و برخاست و نزد عثمان رفت. ديد مشغول نماز است، پس از نماز به او فرمود: اى عثمان! خداوند مرا به رهبانيت و انزوا مبعوث نكرده، بلكه با دينى پاك و آسان به رسالت برگزيده است. من نيز روزه مىگيرم و نماز مىخوانم و با همسرم خلوت مىكنم؛ هر كس مرا دوست دارد، بايد از سنّت من پيروى كند و ازدواج از سنّت من است. «2» امام سجّاد (ع) هنگام قتل و غارت مدينه توسط نيروهاى يزيد، چهارصد خانواده را همراه افراد تحت تكفّل خود سرپرستى كرد و مورد حمايت خويش قرار داد، تا لشكر غارتگر يزيد آن شهر را ترك كردند. «3»
معصومين (ع) سعى مىكردند حتى جزئىترين مشكل مردم را نيز برطرف سازند. امام صادق (ع) فرمود:
امام سجاد (ع) اگر در وسط راه، تكه سنگى را مىديد، از مركبش پياده مىشد و آن را كنار مىگذاشت.»
يكى از مشكلات بزرگ جامعه اسلامى، مسأله مالى بود و حضرات ائمّه عليهمالسلام در رفع آن پيشتاز بودند. حضرت صادق (ع) فرمود:
الْامامُ يَقْضى عَنِ الْمُؤْمِنينَ الدُّيُونَ ما خَلا مُهُورَ النِّساءِ «1»
امام بدهيهاى مؤمنان، بجز مهر زنان، را ادا مىكند.
|