ب- دنيايى‏
پيشوايان معصوم (ع) با اينكه اغلب از حق حاكميت خويش، محروم‏بودند، ولى هيچ گاه مردم و جامعه را رها نكردند و به انزوا نپرداختند و ديگران نيز از كمكهاى ايشان براى رفع نابسامانيها بى‏نياز نبودند. يكى از ياران رسول خدا (ص) مى‏گويد:
«پيامبر (ص) هيچ وقت در اقدام و همراهى كردن با پابرهنگان و مساكين و در رفع نياز و مشكل آنها دريغ نورزيد و تكبّر نكرد» «1»
امام صادق (ع) فرمود:
همسر عثمان بن مظعون- يكى از صحابه رسول خدا (ص)- نزد رسول الله آمد و گفت: اى پيامبر! عثمان روزها، روزه مى‏گيرد و شبها به عبادت مشغول است (و به امور خانوادگى رسيدگى نمى‏كند). آن حضرت ناراحت شد و برخاست و نزد عثمان رفت. ديد مشغول نماز است، پس از نماز به او فرمود: اى عثمان! خداوند مرا به رهبانيت و انزوا مبعوث نكرده، بلكه با دينى پاك و آسان به رسالت برگزيده است. من نيز روزه مى‏گيرم و نماز مى‏خوانم و با همسرم خلوت مى‏كنم؛ هر كس مرا دوست دارد، بايد از سنّت من پيروى كند و ازدواج از سنّت من است. «2» امام سجّاد (ع) هنگام قتل و غارت مدينه توسط نيروهاى يزيد، چهارصد خانواده را همراه افراد تحت تكفّل خود سرپرستى كرد و مورد حمايت خويش قرار داد، تا لشكر غارتگر يزيد آن شهر را ترك كردند. «3»
معصومين (ع) سعى مى‏كردند حتى جزئى‏ترين مشكل مردم را نيز برطرف سازند. امام صادق (ع) فرمود:
امام سجاد (ع) اگر در وسط راه، تكه سنگى را مى‏ديد، از مركبش پياده مى‏شد و آن را كنار مى‏گذاشت.»
يكى از مشكلات بزرگ جامعه اسلامى، مسأله مالى بود و حضرات ائمّه عليهم‏السلام در رفع آن پيشتاز بودند. حضرت صادق (ع) فرمود:
الْامامُ يَقْضى‏ عَنِ الْمُؤْمِنينَ الدُّيُونَ ما خَلا مُهُورَ النِّساءِ «1»
امام بدهيهاى مؤمنان، بجز مهر زنان، را ادا مى‏كند.