5. غيرت اسلامى‏

شجاعت، بزرگ منشى و نيروى نفسانى آدمى سبب مى‏شود كه به «ارزش» هاى مادى و معنوى خويش حساسيت نشان دهد، از آنها مراقبت كند و اجازه ندهد نامحرمان به ساحت آنها گام نهند. چنين حالتى «غيرت» نام دارد «1» و فضيلتى است الهى و نيرويى است ارزشمند براى حفظ ارزشها كه در نهان انسان به وديعت نهاده شده و بخشى از ايمان است. رسول اكرم (ص) فرموده است:
الْغِيْرَةُ مِنَ الْايمانِ. «2» غيرت از ايمان است.
غيرت پيش از آنكه فضيلتى انسانى باشد. وصفى خدايى است و سرچمشه آن پروردگار عالم است. حضرت صادق (ع) مى‏فرمايد:
انَّ اللَّهَ غَيُورٌ يُحِبُّ كُلَّ غَيُورٍ وَ مِنْ غِيْرَتِهِ حَرَّمَ الْفَواحِشَ ظاهِرَها وَ باطِنَها. «1».
خداوند غيور است و غيرتمندان را دوست دارد و از روى غيرتمندى، كارهاى زشت پيدا و نهان را منع كرده است.گفتنى است كه واژه «غيرت» در روايات اهل بيت عليهم السلام درباره «ناموس» به كار رفته است؛ امّا براى مراقبت و حفاظت از دين و ارزشها بيش‏تر، واژه‏هاى «حميت» و «اباء» كاربرد دارد؛ چنان كه ابن ابى الحديد درباره حضرت سيدالشهداء (ع) مى‏نويسد:
سَيِدُّ اهْلِ الْاباءِ الَّذى‏ عَلَّمَ النَّاسَ الْحَمِيَّةَ وَ الْمَوْتَ تَحْتَ ظِلالِ السُّيُوفِ اخْتياراً لَهُ عَلَى الدَّنِيَّةِ ابُو عَبْدِاللَّهِ الْحُسَيْنُ بنُ عَلىِّ بنِ ابى طالِبٍ. «2» آن سرور غيرتمندان كه مردمان را حمّيت آموخت و نشان داد كه مى‏بايد به جاى پستى و خوارى، مرگ با شمشير را برگزيد، ابا عبداللَّه حسين بن على بن ابى طالب بود.