ج- عفو مخالفان‏
معصومين (ع) حتّى با مخالفان و دشمنان خود نيز مهربان و با گذشت بودند رسول اكرم (ص) پس از فتح مكه خطاب به كافران آن ديار فرمود:
الالَبِئْسَ جيرانُ النَّبِىِّ كُنْتُمْ لَقَدْ كَذَّبْتُمْ وَ طَرَدْتُمْ وَ اخْرَجْتُمْ وَ آذَيْتُمْ، ثُمَّ ما رَضيتُمْ حَتَّى جِئْتُمُونى‏ فى‏ بِلادى‏ تُقاتِلُونى‏؛ اذْهَبُوا فَانْتُمُ الطُّلَقاءُ «1»
بدانيد كه شما بد همسايگانى براى پيامبر (ص) بوديد، تكذيب كرديد، و از خود رانديد، و از خانه‏اش بيرون كرديد، و او را مورد اذيت قرار داديد، سپس به اين مقدار راضى نشديد و آمديد در ديار من و آتش جنگ را افروختيد. هم اكنون برويد همه شما آزاد هستيد.
عبدالله بن اميه برادر «ام سلمه» همسر رسول خدا (ص) كه از دشمنان كينه توز و سرسخت پيامبر (ص) بود، پس از فتح مكه هر چه نزد آن حضرت مى‏آمد و تقاضاى ديدار مى‏كرد، رسول‏اكرم (ص) به وى اعتنا نمى‏كرد، تا اينكه نزد ام سلمه خواهر خود رفت و وى را واسطه قرار داد. آنگاه حضرت از گناهان و خطاهاى وى گذشت و او را مورد عفو قرار داد. «2»على (ع) پس از پيروزى در جنگ جمل، باقى مانده سپاه دشمن را مورد عفو و رحمت خويش قرار داد و عايشه را كه از سران فتنه بود بخشيد و با احترام به مدينه بازگرداند «3». از اين قبيل موارد در زندگى معصومين (ع) فراوان به چشم مى‏خورد كه نقل آنها خود كتاب مستقلى مى‏طلبد.