الف- ديدگاه قرآن پيرامون جسم و روح‏
قرآن مجيد، انسان را تركيبى از جسم و جان مى‏داند: «... وَ بَدَاخَلْقَ الْانْسانِ مِنْ طينٍ ... ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فيهِ مِنْ رُوحِهِ» «1»
آفرينش آدمى را از گِل آغاز كرد ... سپس او را بياراست و از روح خويش در او دميد.پس، از نظر آفرينش و تكوين، در اين جهان، بدن انسان بر روح او تقدم دارد و روح انسان به اصطلاح «جسمانية الحدوث» است، گر چه از نظر ارزش و اهميت، روح، رتبه اول را داراست و در سير تكاملى خويش، از بدن به عنوان مركبى راهوار استفاده مى‏كند و پس از متلاشى شدن آن، باز هم به حيات خويش ادامه مى‏دهد؛ زيرا «روحانية البقا» است.قرآن مجيد، مراتب پيدايش و رشد جسم انسان را از ابتدا تا انتها در چندين نوبت طرح كرده است، همان گونه كه حالات روحى او را ترسيم نموده، ولى بطور قطع، براى «روح» ارزش بيشترى قايل شده‏است، بطورى‏كه وقتى مردم درباره روح پرسش مى‏كنند، مى‏فرمايد: «قُلِ الرُّوحُ مِنْ امْرِ رَبى» «2»بگو روح [جزئى‏] از فرمان پروردگار من است.بنابراين، در پاسخ اين پرسش كه «روح اصالت دارد يا جسم؟» خواهيم گفت: روح چنين مطلبى تا حدودى در زيست شناسى نيز به اثبات رسيده است؛ «سلولهاى بدن ما پيوسته در تغييرند، چنانكه در ظرف مدّت چند سالى بدن ما با بدن سابق بكلّى فرق مى‏كند؛بطورى كه ذرّه‏اى از بدن سابق ما در بدن امروزمان وجود ندارد؟ ولى من، همان هستم كه بودم و تو همان هستى كه بودى». «1» و اين در صورتى است كه با وجود تعويض و تبديل سلولهاى مغز و حافظه، روح، هيچ تغييرى نمى‏يابد و تنها در حال تكامل (و يا سقوط) است و انسان تمام اندوخته‏ها و خاطرات خود، از زمان كودكى تا كنون را حفظ كرده است.