انسان از ديدگاه اسلام‏
«از نظر قرآن، انسان موجودى است برگزيده از طرف خداوند، خليفه و جانشين او در زمين، نيمه ملكوتى و نيمه مادّى، داراى فطرتى خداآشنا، آزاد، مستقلّ، امانتدار خدا و مسؤول خويشتن و جهان، مسلط برطبيعت و زمين وآسمان، ملهم به خير و شر، وجودش از ضعف و ناتوانى آغاز مى‏شود و به سوى قوّت و كمال سير مى‏كند و بالا مى‏رود، امّا جز در بارگاه الهى و جز با ياد او آرام نمى‏گيرد. ظرفيت علمى و عملى‏اش نامحدود است.از شرافت و كرامتى ذاتى برخوردار است، احياناً انگيزه‏هايش هيچ گونه رنگ مادّى و طبيعى ندارد، حق بهره‏گيرى مشروع از نعمتهاى خدا به او داده شده است، ولى در برابر خداى خودش وظيفه دار است.» «1»آگاهى انسان ازخويشتن خويش و اينكه:

- گل سرسبد آفرينش است.
- در صورت گام نهادن در مسير صحيح بندگى خدا، همچنان تاج افتخار و كرامت را بر سر خواهد داشت.
- در سراى جاويد نيز از نعمتهاى الهى در بهشت برين، سود خواهد برد.
- اگر مسير انحرافى در پيش گيرد، سر از دوزخ در خواهد آورد و ....
به او مى‏آموزد كه:
- با عشق و علاقه به پرستش معبود واقعى و نزديكى به او بپردازد. «1»
- از ستمگرى و ستم‏پذيرى بپرهيزد. «2»
- به شريعت الهى گردن نهد و تقوا پيشه كند. «3»
- دنيا را به ديده تحقير بنگرد. «4»
- به بينش و گرايش صحيح روى آورد. «5»
در نتيجه، خود را براى رسيدن به هدف غايى آماده سازد.