اعتدال در محبّت‏
با وجود سفارشهاى مؤكد پيشوايان اسلام مبنى بر ابراز محبّت نسبت به فرزندان، آن بزرگواران در برخى از احاديث خود خطرات افراط در اين باره را نيز يادآور شده ما را از زياده‏روى در ابراز محبت و علاقه به فرزندان، منع كرده‏اند؛ زيرا محبّت بيش از اندازه، مانع ايجاد اعتماد به نفس فرزند مى‏شود و درنتيجه او توانايى تحمّل و مقابله با مشكلات زندگى و محروميتها و پذيرش مسؤوليتهاى اجتماعى را نخواهد داشت، چنان كه شخصى كه مورد بى‏مهرى واقع شود، از رشد كافى و شخصيتى سالم بى‏بهره مى‏ماند؛ زيرا او نسبت به خود احساس ناامنى، ترس و بى‏اعتمادى مى‏كند و بتدريج حسادت، كينه و ناتوانى در ابراز محبّت و ضعف پذيرش آن در او ايجاد مى‏گردد.بنابراين، محبّت و نوازش پدر و مادر نقش سازنداى دارد، به شرطى كه با مصلحت‏انديشى و ايجاد انضباط در كودك همراه باشد، وگرنه عاملى است براى تخريب شخصيت افراد و ايجاد ناهنجاريهاى اجتماعى. در اين راستا حضرت على عليه‏السلام مى‏فرمود: «لاتَجْعَلَنَّ اكْثَرَ شُغْلِكَ بِأَهْلِكَ وَ وَلَدِكَ ...» «1»بيشتر وقت خود را صرف زن و فرزند مكن ....در اينجا مراد از اشتغال، آن است كه پدر نبايد بيشتر وقت خود را صرف زن و فرزند كند، چه از طريق اظهار علاقه و محبت زياد و چه از طريق پركردن وقت خود براى تأمين نيازهاى آنها؛ زيرا شدت علاقه به زن و فرزند و زياده‏روى در محبت آنها علاوه بر آثار منفى براى فرزندان، انسان را از خدمات اجتماعى و ... بازمى‏دارد. صرف تمام وقت براى تأمين نيازهاى آنها نيز انسان را از برنامه‏هاى عبادى و شخصى بازمى‏دارد. ازاين‏رو، در حديث مزبور امام (ع) سفارش مى‏كند كه در حد اعتدال و متعارف، خود را به آنها مشغول سازيد.