ج- بدگمانى به خود:
بدگمانى نسبت به خود، آن است كه انسان همواره خود را در برابر اداى حقوق خدا وبندگانش مقصّر ببيند. اين نوع از بدگمانى، بر خلاف قسم اول و دوم، نه تنها گناه نيست، بلكه از اوصاف برجسته و از مزاياى مؤمنان خالص است، زيرا موجب كوشش بيشتر در راه اطاعت و عبادت خدا مى‏گردد و انسان را از غرور و غفلت مصون مى‏دارد.امير مؤمنان على عليه‏السلام فرمود:
«وَاعْلَمُوا- عِبادَاللَّهِ- انَّ الْمُؤْمِنَ لايُمْسِى وَلا يُصْبِحُ الَّا وَنَفْسُهُ ظَنُونٌ عِنْدَهُ، فَلا يَزال زارِياً عَلَيْها وَ مُسْتَزيداً لَها ...» «1»
اى بندگان خدا! بدانيد كه مؤمن، صبح را به شام و شب را به صبح نمى‏رساند، مگر آنكه به نفس خود، بدگمان است و پيوسته از او عيبجويى مى‏كند و زيادتر از آنچه نموده است، از آن مى‏طلبد ....