ياد خدا، هنگام خشم
خشم، حالت اضطراب و آشفتگى درونى انسان است. در چنين حالتى، انسان، نيازمند آرامش روانى، اطمينان قلبى و پناهگاه است. ياد خدا، بهترين پناهگاه و آرام بخش ترين عامل، در آن لحظههاى تشويش است و ياد او، دلها را آرام مىكند:
«الا بِذِكْرِاللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» «1» طبيعى است كه توجه به ذات پروردگار و قدرت بى پاياناو و حساب روز قيامت، انسان را آرام مىكند و از تصميم شتابزده و خطاى هنگام خشم، باز مىدارد. علاوه بر آن، موجب نزول رحمت الهى در آخرت است. خداوند به حضرت داوود وحى كرد كه هرگاه بنده من در هنگام غضب مرا ياد كند، من نيز او را در ميان بندگانم در قيامت ياد مىكنم و او را همراه با هلاك شدگان هلاك نمىكنم. «2»
|