مردم آزارى‏
در اسلام به همان اندازه كه به مردمدارى و خوشرفتارى با مردم سفارش شده، از مردم آزارى و تضييع حقوق آنها منع و نكوهش شده است و عناوينى چون؛ غيبت، تهمت، حسد، تكبّر، ايجاد رعب و وحشت، سرقت، بدگمانى، بدزبانى و ناسزاگويى، بى‏احترامى، همسايه آزارى و ... ممنوع و حرام اعلام شده تا به وسيله آنها مؤمنان مورد آزار و اذيت قرار نگيرند و جامعه اسلامى دچار ناامنى روحى و هرج و مرج اجتماعى نگردد. به عبارت ديگر؛ در فرهنگ اسلام، به صورتهاى مختلف، جان، مال و آبروى مؤمن، به شدّت مورد حمايت و عنايت قرار گرفته و هرگز به كسى اجازه داده نشده كه به ناحق آنها را مورد كمترين تعرّض قرار دهد و مؤمنى را بدون گناه بيازارد و چنين كارى‏ مساوى با آزار خدا و پيامبر قرار گرفته و رسول اكرم صلّى الله عليه و آله مى‏فرمايد:
«مَنْ اذى مُؤْمِناً فَقَدْ اذانى‏ وَ مَنْ اذانى‏ فَقَدْ اذَى اللَّهَ وَ مَنْ اذَى اللَّهَ فَهُوَ مَلْعُونٌ فِى التَّوْراةِ وَ الْانْجِيلِ وَ الزَّبُورِ وَ الْفُرْقانِ» «1»
هر كس مؤمنى را بيازارد، مرا آزرده و هر كس مرا برنجاند خدا را آزرده است و هر كس خدا را بيازارد- چنانكه در تورات، انجيل و زبور و قرآن آمده است- از رحمت خدا دور است.