انتقاد سالم، آرى، عيبجويى، نه
پارهاى از مردم گمان مىكنند، انتقاد همان عيبجويى است، درحالى كه انتقاد با عيبجويى تفاوت دارد. انتقاد، آگاه ساختن فرد به نقصها و لغزشهاى اوست، در حالى كه عيبجويى باز گو كردن عيبهاى شخص نزد ديگران است. انتقاد بجا و سالم، افراد را ساخته و واقع بين بار مىآورد و راه رشد و ترقى را به روى جامعه مىگشايد، از اين رو، اسلام انتقاد سالم را ستايش نموده است.
حضرت على عليهالسّلام فرمود:
«لِيَكُنْ اثَرَ النَّاسِ عِنْدَكَ مَنْ اهْدى الَيْكَ عَيْبَكَ وَ اعانَكَ عَلى نَفْسِكَ» «1»
همواره بر گزيدهترين مردمان نزد تو آن كس باشد كه راهنماى عيب و يارى دهنده بر نفس امارهات است.
درجاى ديگر فرمود:
«لِيَكُنْ احَبَّ النَّاسِ الَيْكَ مَنْ هَداكَ الى مَراشِدِكَ وَكَشَفَ لَكَ عَنْ مَعايِبِكَ» «2»
كسى كه تو را به خير و رشد هدايت كند و تو را از عيبهايت مطلع نمايد، مىبايست محبوبترين خلق نزد تو باشد.
امام صادق عليهالسلام فرمود:
«احَبُّ اخْوانى الَىَّ مَنْ اهْدى عُيُوبى الَىَّ» «3»
بهترين دوستانم كسانى هستند كه عيوبم را به من هديه كنند.
|