انتقاد سالم، آرى، عيبجويى، نه‏

پاره‏اى از مردم گمان مى‏كنند، انتقاد همان عيبجويى است، درحالى كه انتقاد با عيبجويى تفاوت دارد. انتقاد، آگاه ساختن فرد به نقصها و لغزشهاى اوست، در حالى كه عيبجويى باز گو كردن عيبهاى شخص نزد ديگران است. انتقاد بجا و سالم، افراد را ساخته و واقع بين بار مى‏آورد و راه رشد و ترقى را به روى جامعه مى‏گشايد، از اين رو، اسلام انتقاد سالم را ستايش نموده است.
حضرت على عليه‏السّلام فرمود:
«لِيَكُنْ اثَرَ النَّاسِ عِنْدَكَ مَنْ اهْدى الَيْكَ عَيْبَكَ وَ اعانَكَ عَلى نَفْسِكَ» «1»
همواره بر گزيده‏ترين مردمان نزد تو آن كس باشد كه راهنماى عيب و يارى دهنده بر نفس اماره‏ات است.
درجاى ديگر فرمود:
«لِيَكُنْ احَبَّ النَّاسِ الَيْكَ مَنْ هَداكَ الى مَراشِدِكَ وَكَشَفَ لَكَ عَنْ مَعايِبِكَ» «2»
كسى كه تو را به خير و رشد هدايت كند و تو را از عيبهايت مطلع نمايد، مى‏بايست محبوبترين خلق نزد تو باشد.
امام صادق عليه‏السلام فرمود:
«احَبُّ اخْوانى الَىَّ مَنْ اهْدى عُيُوبى‏ الَىَّ» «3»
بهترين دوستانم كسانى هستند كه عيوبم را به من هديه كنند.