امانتدارى در اسلام‏
همه اديان مقدس الهى، خصوصاً اسلام در تقويت اين صفت نيك توصيه‏هاى فراوان كرده‏اند. قرآن مجيد مى‏فرمايد:
«انَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ انْ تُؤَدُّوالْاماناتِ الى اهْلِها» «1»
همانا خداوند به شما فرمان ميدهد كه امانت‏ها را به اهل آن بدهيد.
حضرت امام صادق عليه‏السلام فرمود:
«انَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ لَمْ يَبْعَثْ نَبِيّاً الَّا بِصِدْقِ الحديثِ وَاداءِ الْامانَةِ الَى الْبِرِّ وَالْفاجِرِ» «1»
خداوند هيچ پيامبرى را بر نيانگيخته، جز براستگويى و اداى امانت به نيكوكار و بدكار.
حضرت باقر عليه‏السلام فرمود:
«ثَلاثٌ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ عَزَّ وجَلَّ لِاحَدٍ فيهِنَّ رُخْصَةً: اداءُ الْامانَةِ الَى الْبِرِّ وَالْفاجِرِ ...» «2»
خداوند اجازه ترك سه چيز را به هيچ كس نداده: يكى رد امانت (به صاحبش) مى‏باشد چه نيكوكار باشد چه بدكار ....
پيامبر اسلام، قبل و بعد از بعثت به «محمّد امين» معروف بود و مردم اشياى گرانبهاى خود را نزد آن حضرت به امانت مى‏سپردند. حتى در شب هجرت (ليلةالمبيت) كه رسول خدا مخفيانه از مكه خارج شد، امانتهاى مردم را كه اغلب از كفّار بودند، نزد «امّ ايمن» نهاد و به اميرمؤمنان (ع) فرمود كه در موقع مناسب به صاحبانش برگرداند. «3»
اميرمؤمنان (ع) فرمود: سوگند مى‏خورم كه لحظه‏اى قبل از وفات پيامبر (ص) سه بار از او شنيدم كه فرمود:
«يا ابَاالْحَسَنِ ادِّ الْامانَةَ الَى الْبَرِّوَالْفاجِرِ فيما قَلَّ وَجَلَّ حَتَّى فِى الْخَيْطِ وَالْمَخيطِ» «1»
اى على! امانت را به نيكوكار وبدكار پس بده، كم باشد يا زياد، حتّى نخ و سوزن.
همچنين آن حضرت در يكى از وصيتهايش فرمود:
«ادُّوا الْاماناتِ وَلَوْ الى قَتَلَةِ الْانْبِياءِ» «2»
امانتها را رد كنيد، گر چه به قاتلان پيامبران باشد.
مطالبى كه بيان شد، اهميت بسيار زياد امانتدارى را مى‏رساند كه ضامن قوام و بقاى روابط اجتماعى بر پايه اعتماد عمومى است. ابوحمزه ثمالى مى‏گويد: از امام سجاد عليه‏السلام شنيدم كه به شيعيان مى‏فرمود:
بر شما باد به اداى امانت، به خدا سوگند اگر قاتل پدرم حسين بن على عليه‏السلام شمشيرى را كه با آن پدرم را به قتل رسانده، نزد من امانت گذارد به او بر مى‏گردانم. «3»