عيبجويى ونهى از منكر
دورى از سرزنش و عيبجويى ديگران به معناى ترك امر به معروف ونهى از منكر نيست ولى بايد دانست كه ميان اين دو تفاوتهايى وجود دارد:
1- عيبجو در پى كشف عيب ديگران است ولى ناهى ازمنكر نبايد در صدد پى‏جويى و كشف منكر ديگران باشد.
2- فرد عيبجو به منظور توهين و تحقير و رسوا سازى طرف مقابل به عيبجويى مى‏پردازد ولى نهى از منكر به دليل اصلاح مرتكب آن و زدودن منكر انجام مى‏گيرد.
3- زبان عيبجو، گزنده و خرد كننده است امّا زبان ناهى از منكر، دلسوزانه و مشفقانه.
4- عيبجويى در برابر چشم ديگران صورت مى‏گيرد ولى نهى ازمنكر در حد امكان دور از چشم ديگران.
بنابراين، اگر كسى در صدد اصلاح فرد و جامعه است و عيوب ديگران را از روى خيرخواهى به آنها تذكّر مى‏دهد تا برطرف نمايند، كار زشتى مرتكب نشده است، بلكه اسلام از آن ستايش نموده است.