بدعت‏
بدعت در لغت به معناى ايجاد، انشاء و احداث است. در اصطلاح دينى آن است كه چيزى را جزو دين شمارند كه ريشه‏اى در كتاب و سنّت ندارد. از آن رو اين كار را «بدعت» خوانند كه بدعتگذار از پيش خود چيزى را در دين ابداع مى‏كند. بدين سان معناى كلامى بدعت اين است كه كسى از پيش خود، آيين يا رسمى را كه در عهد رسول خدا (ص) وجود نداشته است، بيافريند و جزو دين بشمارد. بدعت شامل تغيير احكام دينى نيز مى‏شود؛ مثلًا تغيير استحباب يك عمل به وجوب بدون مبناى صحيح، نوعى بدعت است. در روايات آمده است كه هر كس فرمان خدا و رسول و احكام قرآن را فرو گذارد و بر رأى خويش عمل كند، بدعتگذار يا از «اصحاب الاهواء» است. بدعت، افزون بر عبادات و امور شخصى، مى‏تواند به عرصه‏هاى ديگر نيز راه يابد و زندگى اجتماعى انسان را نيز هدف گيرد. برخى بدعت را مقابل «سنّت» قرار داده‏اند. قرآن نيز از بدعت سخن گفته و به صراحت آن را نكوهيده است؛ مثلًا رهبانيت يا ترك دنيا در ميان نصارى را بدعت دانسته است. «1»
براساس مطالب فوق بدعت يكى از آسيب‏هاى اعتقادى در اسلام به شمار مى‏آيد و از افعال حرام است. حال ممكن است اين آسيب اعتقادى به زندگى خانواده‏ها كشانده شود و به گونه‏هاى مختلف موجبات از هم پاشيدگى، اختلاف و كشمكش خانواده‏ها را فراهم نمايد؛ مثلًا بيان برخى مسائل فقهى و شرعى كه اصلًا در دين وجود ندارد توسط بعضى از افراد بى‏تخصص و غير عالم و پذيرش آن در خانواده توسط خانم خانه و بدنبال آن ايجاد مخالفت و كشمكش توسط شوهر و ديگر اعضاى خانواده، مشكل‏زا مى‏شود كه در صورت شدت گرفتن، امكان به خطر افتادن نظام خانواده را مى‏تواند به دنبال داشته باشد.
بنابراين خانواده‏ها همواره بايد مواظب باشند معارف اسلامى و احكام شرعى و اعتقادى خود را از منابعى دريافت نمايند كه مورد اعتماد و وثوق بوده و اهل علم و فضل باشند و از پذيرش مسائل شرعى، اعتقادى و فقهى خود از غير اهل پرهيز نمايند.