بدعت
بدعت در لغت به معناى ايجاد، انشاء و احداث است. در اصطلاح دينى آن است كه چيزى را جزو دين شمارند كه ريشهاى در كتاب و سنّت ندارد. از آن رو اين كار را «بدعت» خوانند كه بدعتگذار از پيش خود چيزى را در دين ابداع مىكند. بدين سان معناى كلامى بدعت اين است كه كسى از پيش خود، آيين يا رسمى را كه در عهد رسول خدا (ص) وجود نداشته است، بيافريند و جزو دين بشمارد. بدعت شامل تغيير احكام دينى نيز مىشود؛ مثلًا تغيير استحباب يك عمل به وجوب بدون مبناى صحيح، نوعى بدعت است. در روايات آمده است كه هر كس فرمان خدا و رسول و احكام قرآن را فرو گذارد و بر رأى خويش عمل كند، بدعتگذار يا از «اصحاب الاهواء» است. بدعت، افزون بر عبادات و امور شخصى، مىتواند به عرصههاى ديگر نيز راه يابد و زندگى اجتماعى انسان را نيز هدف گيرد. برخى بدعت را مقابل «سنّت» قرار دادهاند. قرآن نيز از بدعت سخن گفته و به صراحت آن را نكوهيده است؛ مثلًا رهبانيت يا ترك دنيا در ميان نصارى را بدعت دانسته است. «1»
براساس مطالب فوق بدعت يكى از آسيبهاى اعتقادى در اسلام به شمار مىآيد و از افعال حرام است. حال ممكن است اين آسيب اعتقادى به زندگى خانوادهها كشانده شود و به گونههاى مختلف موجبات از هم پاشيدگى، اختلاف و كشمكش خانوادهها را فراهم نمايد؛ مثلًا بيان برخى مسائل فقهى و شرعى كه اصلًا در دين وجود ندارد توسط بعضى از افراد بىتخصص و غير عالم و پذيرش آن در خانواده توسط خانم خانه و بدنبال آن ايجاد مخالفت و كشمكش توسط شوهر و ديگر اعضاى خانواده، مشكلزا مىشود كه در صورت شدت گرفتن، امكان به خطر افتادن نظام خانواده را مىتواند به دنبال داشته باشد.
بنابراين خانوادهها همواره بايد مواظب باشند معارف اسلامى و احكام شرعى و اعتقادى خود را از منابعى دريافت نمايند كه مورد اعتماد و وثوق بوده و اهل علم و فضل باشند و از پذيرش مسائل شرعى، اعتقادى و فقهى خود از غير اهل پرهيز نمايند.
|