انواع پيشگيرى‏
درباره دسته‏بندى پيشگيرى همواره نگرشهاى گوناگونى ميان جرم شناسان وجود داشته است. برخى آن را به «پيشگيرى موقعيت مدار» «پيشگيرى زودهنگام»، «پيشگيرى اجتماعى» (پيشگيرى كنشى) و «پيشگيرى از طريق نظام عدالت كيفرى» (پيشگيرى واكنشى) دسته‏بندى كرده‏اند. گروهى ديگر بر اين باورند كه پيشگيرى به سه گونه نخستين، دومين و سومين تقسيم مى‏گردد. «2» گرچه در اين دسته‏بنديها جنبه پيشگيرى از جرائم و بزهكاريها لحاظ شده است، اما دسته‏بندى اخير را مى‏توان در موضع آسيب‏شناسى خانواده مورد توجه قرار داد. به همين دليل آن را به اختصار توضيح مى‏دهيم:
پيشگيرى نخستين: دربرگيرنده تدابير و اقداماتى است كه به دنبال سالم سازى محيط طبيعى و اجتماعى و تغيير اوضاع و احوال و شرايط جرم زايند. اين پيشگيرى درصدد آن‏است تا با بهبود شرايط زندگى افراد از بزهكارى (ناهنجارى) جلوگيرى كند. بالا بودن سطح سواد و فقر زدايى نمونه‏هايى از اين پيشگيرى‏اند. «1»
پيشگيرى دومين: اين نوع پيشگيرى به دنبال پيشى گرفتن از افرادى است كه در شرايطى بحرانى به سر مى‏برند و هر آن، احتمال ارتكاب بزه از سوى آنها وجود دارد. اين پيشگيرى با شناسايى افراد در معرض خطر درصدد است با به كارگيرى اقدامات مناسب، مانند مداخله‏هاى زودرس از به عادت شدن بزهكارى افراد پيشگيرى كند. «2»
پيشگيرى سومين: بر ساز و كارهاى نظام عدالت كيفرى تمركز دارد و مى‏كوشد تا با بهره‏گيرى از ابتكارات اصلاحى- درمانى از بزهكارى دوباره افراد جلوگيرى كند. براى نمونه، كيفر زندان مى‏تواند در بازپذيرى اجتماعى بزهكاران و جلوگيرى از تكرار جرم آنها نقش مهمى ايفا نمايد. «3» گرچه انواع پيشگيريهاى فوق مختص وقوع جرايم اجتماعى طرح شده است، امّا توجه به آنها در خانواده مى‏تواند از آسيب‏هاى خانوادگى كاسته و در اين زمينه نيز اثربخش باشد.