اعتياد از نظر اسلام‏
در صدر اسلام و زمان ائمه معصوم (ع) از مواد مخدر به شكل امروزى جز شراب خبرى نبود و بدين جهت، آيات و روايات خاص در اين باره زياد به چشم نمى‏خورد؛ با اين حال رواياتى از پيامبر اسلام (ص) و برخى از معصومين (ع) نقل شده كه به نوعى به اين مسئله اشاره دارد. از جمله رسول اعظم (ص) مى‏فرمايد: «زمانى فرا مى‏رسد كه در آن عصر از چيزى به نام بنج «1» استفاده مى‏كنند، كه من از آنان دورم و آنان نيز از من دور هستند. «2»در اين حديث به طور خاص استفاده از بنج را پيشگويى كرده و حرمت آن را اعلام نموده است. گفتنى است كه بنج در لغت به معناى گياهى مخدر است كه در فارسى به آن بنگ مى‏گويند. «3» امام صادق (ع) نيز در اين باره مى‏فرمايد: «هر كس دختر خود را به شراب خوار بدهد قطع رحم كرده است.» «4»
بنابراين، اعتياد به عنوان يكى از آسيب‏هاى خانواده و جامعه هم از سوى روان شناسان، جامعه شناسان و ساير دانشمندان علوم انسانى و هم از سوى اولياى دينى مورد توجه واقع شده است و نسبت به آن هشدار لازم داده شده است كه مهم‏ترين عامل آن خانواده است؛ يعنى زمينه‏هاى فساد خانوادگى، ستيزه والدين، فقر مادى و گاهى نيز رفاه اقتصادى خانواده در ايجاد اعتياد اثرگذار مى‏باشد.