|
راهرفتن با آرامش و وقار
دين مقدّس اسلام براى جزئىترين زواياى زندگى انسان برنامه تكاملى دارد. ازجمله اين برنامهها، دستوراتى است كه در مورد كيفيّت راهرفتن به پيروان خود مىدهد. قرآن كريم در مورد نشانههاى بندگان خدا مىفرمايد:
«وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً ...» «3»
و بندگان خداى رحمان كسانى هستند كه در روى زمين با فروتنى راه مىروند.
و نيز راهرفتن با غرور و خودپسندى را نهى كرده و مىفرمايد:
«وَ لا تَمْشِ فِى الْأَرْضِ مَرَحاً» «1»
با خودپسندى بر زمين راه مرو.
در جاى ديگر اعتدال و ميانهروى هنگام راهرفتن را توصيه كرده است:
«وَاقْصُدْ فى مَشْيِكَ» «2»
در راهرفتن خود ميانهرو باش.
يعنى نه چنان بىحال و كَسِل راه برو كه تو را خوار و ناتوان بپندارند و نه چنان با شتاب حركت كن كه وقار و شخصيّتت مخدوش گردد.
امام على عليه السلام فرمود:
«سُرْعَةُ الْمَشْىِ يَذْهَبُ بِبَهاءِ الْمُؤمِنِ» «3»
به تندى راهرفتن ارزش مؤمن را از بين مىبرد.
امام صادق عليه السلام نيز در بيانى جامع و شيوا، تصميم صحيح و نيّت درست را قبل از گامنهادن در هر راهى، نشانه خردمندى دانسته، مىفرمايد: نفس خود را از گامبرداشتن به سوى آنچه نبايد به سويش بروى، بازدار و در حال راهرفتن پيوسته در انديشه و تفكّر باش و هرگاه به شگفتىهاى آفرينش الهى برخوردى، از آنها پند گير. در رفتن به هر سويى بىباك مباش و با ناز و تكبّر
راه مرو و چشمانت را از نگريستن به سوى آنچه شايسته دينت نيست، فروبند (چشم چرانى مكن) و بسيار خدا را ياد كن كه در خبر آمده است:
مكانهايى كه تو در آن به ياد خدا بودهاى، روز واپسين به نفع تو در نزد خدا گواهى مىدهند و برايت از او طلب بخشش خواهند كرد، تا تو را وارد بهشت گردانند. و نيز با ديگران در راه بسيار سخن مگوى كه نشانه بىادبى است. بدان كه بسيارى از راهها كمينگاهها و تجارتخانههاى شيطان است، پس از شرّش ايمن مباش و رفتن و بازگشتن خود را در اطاعت خدايت بگذران، زيرا تمام حركاتت در نامه عملت نوشته خواهد شد. «1»
|