|
5- پرهيز از افراط و تفريط
نكته ديگر ميانهروى در سلام است؛ گاهى سلامكردن به قدرى همراه با احترام و بزرگداشت افراد است كه بيشتر به تظاهر و ريا و چاپلوسى مىمانَد و گاهى نيز به تناسب موقعيّت افراد، سلام مناسبى به آنها دادهنمىشود كه هر دو ناروا است و بايد به تناسب موقعيّت معنوى، علمى و اخلاقى هر كس به او سلام كرد. اگر سلام فقط احترام ظاهرى باشد و در دل، نسبت به مؤمنان ارادت نداشته باشيم؛ اين نفاق و دورويى است و نيز اگر به آنها بىاعتنايى كرده و در حدّ ارادت قلبى، به شايستگى سلام ندهيم،
كوتاهى كردهايم. پس شايسته است كه حدّ هر كسى را مراعات كرده و از افراط و تفريط در سلامكردن بپرهيزيم.
امير مؤمنان عليه السلام مىفرمايد:
«لا تُبْلِغْ فى سَلامِكَ عَلَى الْإِخْوانِ حَدَّ النِّفاقِ وَ لا تُقَصِّرْهُمْ عَنْ دَرَجَةِ الْإِسْتِحْقاقِ» «1»
در سلامكردن به برادران، نه در حدّ نفاق مبالغه كن و نه آنان را از درجه استحقاق و شايستگى پايين بياور.
|