خلاصه
حسن خلق به معناى عام عبارت است از: عموم خصلتهاى پسنديده و به معناى خاصّ عبارت است از خوشرويى و خوشرفتارى با ديگران در متون اسلامى به طور غالب، منظور از حسن خلق، معناى دوّم است.دين مقدّس اسلام براى حسن خلق ارزش فراوان قائل شده و پيروان خود را به كسب اين ويژگى، دعوت كرده است. همه پيامبران الهى بهويژه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله انسانهايى خوشاخلاق و نرمخو بودهاند. اين صفت در پيشبرد اهداف آنان تأثير بهسزايى داشته و موجب جذب و گرايش بيشتر مردم به سمت آنان شده است.اسلام براى حسن خلق به طور مستقلّارزش قائل است، هر چند شخص خوشاخلاق مؤمن نباشد، از نظر اسلام مورد احترام است، مؤمنان بايستى نسبت به هم خوشرفتار باشند. در برخورد با كافران و مجرمان نيز اصل بر خوشرفتارى است، مگر آن كه خوشرفتارى با آنان مفسدهاى در پىداشته باشد.تملّق و چاپلوسى از حسن خلق جداست. شخص متملّق فقط در برابر مافوق خود كرنش مىكند، در حالى كه انسان خوشاخلاق با همگان رفتارى پسنديده دارد.شوخى و مزاح اگر از چارچوب ادب و شرع و اعتدال تجاوز نكند، از حسن خلق است.حسن خلق به معناى بىتفاوتى در برابر منكرات و زشتىها نيست، چنان كه واكنش منفى در اين گونه موارد نيز به معناى سوء خلق نمىباشد.بعضى از آثار دنيوى و اخروى حسن خلق عبارت است از: استحكام پيوند دوستىها، آبادى سرزمينها، ازدياد روزى، نيل به درجات عالى، آسانى حساب، آمرزش گناهان و ورود به بهشت.
|