ج- خوش خلقى و پرهيز از چاپلوسى
بدبختانه بعضى به دليل عدم شناخت و آگاهى لازم، حسن خلق و رفتار نيكو را با تملّق و چاپلوسى اشتباه مىگيرند و بهناحقّ به مدح و ستايش صاحبان زور و زر مىپردازند و در برابر آنان كرنش و كوچكى مىكنند و شخصيّت و ارزش والاى انسانى خود را لگدكوب مىسازند و با كمال وقاحت نام اين رفتار ناشايست را حسن خلق و رفق و مدارا با مردم مىگذارند. نشانه چنين كسانى آن است كه وقتى به افراد عادى و تهىدست مىرسند، گشادهرويى و نرمخويى را فراموش مىكنند و چهرهاى عبوس و خشن به خود مىگيرند. اين صفت ناپسند نهتنها يك ارزش نيست، بلكه گناهى بزرگ است كه موجب خشم خداوند مىشود. رسول خدا صلى الله عليه و آله در اين باره فرمود:
«اذا مُدِحَ الْفاجِرُ اهْتَزَّ الْعَرْشُ وَ غَضِبَ الرَّبُّ» «1»
هرگاه شخص فاجرى ستايش شود، عرش الهى مىلرزد و خداوند خشمگين مىشود.
پس ضرور است كه در برخوردهاى اجتماعى خود، رفتار پسنديده را با چاپلوسى اشتباه نگيريم و افراد متخلّقى را كه گاه در صدند با چرب زبانى و چاپلوسى، حق و باطل را بر ما مشتبه كنند، طرد كرده و خود را از نيرنگ آنان ايمن سازيم.
|