ج- خوش خلقى و پرهيز از چاپلوسى‏
بدبختانه بعضى به دليل عدم شناخت و آگاهى لازم، حسن خلق و رفتار نيكو را با تملّق و چاپلوسى اشتباه مى‏گيرند و به‏ناحقّ به مدح و ستايش صاحبان زور و زر مى‏پردازند و در برابر آنان كرنش و كوچكى مى‏كنند و شخصيّت و ارزش والاى انسانى خود را لگدكوب مى‏سازند و با كمال وقاحت نام اين رفتار ناشايست را حسن خلق و رفق و مدارا با مردم مى‏گذارند. نشانه چنين كسانى آن است كه وقتى به افراد عادى و تهى‏دست مى‏رسند، گشاده‏رويى و نرم‏خويى را فراموش مى‏كنند و چهره‏اى عبوس و خشن به خود مى‏گيرند. اين صفت ناپسند نه‏تنها يك ارزش نيست، بلكه‏ گناهى بزرگ است كه موجب خشم خداوند مى‏شود. رسول خدا صلى الله عليه و آله در اين باره فرمود:
«اذا مُدِحَ الْفاجِرُ اهْتَزَّ الْعَرْشُ وَ غَضِبَ الرَّبُّ» «1»
هرگاه شخص فاجرى ستايش شود، عرش الهى مى‏لرزد و خداوند خشمگين مى‏شود.
پس ضرور است كه در برخوردهاى اجتماعى خود، رفتار پسنديده را با چاپلوسى اشتباه نگيريم و افراد متخلّقى را كه گاه در صدند با چرب زبانى و چاپلوسى، حق و باطل را بر ما مشتبه كنند، طرد كرده و خود را از نيرنگ آنان ايمن سازيم.