|
2- همدردى:
همراهى و همدرى با مسلمانى كه بيمارى و درد و رنج وجودش را فرا گرفته، از وظايف مهمّ عيادتكننده، بلكه جامعه اسلامى است؛ زيرا اسلام، جامعه را چون پيكر واحدى مىداند كه در يك مسير (به سوى خدا) در حركت و تكاپوست به گونهاى كه اگر عضوى از آن، دچار مشكل و ناراحتى شود، ديگر اعضا به يارىاش شتافته، با رسيدگى، محبّت و كمك خود، درمانش مىكنند.
پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله، ضمن اشاره به جامعه اسلامى و تشبيه آن به يكپيكر، همدردى با بيمار را مورد تأكيد قرار داده است:
«أِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ فى تَراحُمِهِمْ وَ تَعاطُفِهِمْ بِمَنْزَلَةِ الْجَسَدِ الْواحِدِ،
اذَا اشْتَكى مِنْهُ عُضْوٌ واحِدٌ تَداعى لَهُ سائِرُ الْجَسَدِ بِالْحُمَّى وَ السَّهَرِ» «1»
همانا مؤمنان در مهربانى و عطوفت به يكديگر همانند يك پيكرند كه وقتى عضوى از آن به درد آيد، ساير اعضا در تبدارى و بيدارى با او همراهى و همدردى مىكنند.
سعدى نيز با توجّه به مضمون همين حديث، شعر معروفش را سروده:
بنى آدم اعضاى يكديگرند
كه در آفرينش ز يك گوهرند
چو عضوى به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
تو كز محنت ديگران بىغمى
نشايد كه نامت نهند آدمى
|