درس بيستم عيادت بيمار

بيمارى از مشكلاتى است كه ممكن است هر كسى به آن دچار شود.در چنين وضعيّتى، فرد بيمار به تقويت جسمى و روحى نيازمند است، تا سلامت واقعى خويش را بازيافته، به عنوان عضوى مفيد در جامعه به زندگى و فعّاليّتش ادامه دهد. بديهى است كه اگر ديگر همنوعان او از كنارش بى‏تفاوت بگذرند و توجّهى به بهبودى‏اش نداشته باشند، روحيّه خود را از دست داده، چه بسا بر اثر فشار روحى و جسمى، زندگى را بدرود گويد، يا به يك عنصر رنجور و هميشه بيمار تبديل شود كه در اين صورت نه‏تنها يك فرد و خانواده خسارت مى‏بيند، بلكه جامعه نيز از نتايج كار او بى‏بهره خواهد ماند و چنانچه بى‏توجّهى به اين مسأله در بين افراد جامعه ريشه دوانيده، فراگير شود، عواطف، احساسات و ارزش هاى انسانى دست‏خوش تغيير شده؛ صفا و صميميّت، همدلى و برادرى نيز از ميان آنان خواهد رفت و در نهايت، جامعه‏اى بى‏روح و به دور از ارزش‏ها شكل مى‏گيرد كه پايانى جز سقوط و هلاكت را در پى نخواهد داشت. آيين مقدّس و حياتبخش اسلام كه توجّه خاصى به ارزش‏هاى متعالى‏ انسانى و باروركردن آن در جامعه دارد؛ عيادت بيمار را به عنوان يك رفتار اخلاقى، انسانى و الهى مورد تأكيد قرار داده، به پيروانش سفارش مى‏كند كه در زندگى خود به آن پاى‏بند باشند.از اين رو، به عنوان يك مسلمان ضرور است كه ديدگاه اسلام درباره اهمّيّت اين رفتار پسنديده را دانسته، با وظايف خويش در قبال يك بيمار بيش از پيش آشنا شويم و از آثار و بركات عيادت نيز آگاه گرديم.