آزار همسايه‏
آزاررساندن به ديگران (اعمّ از همسايه‏ها و غير آنان و حتَّى آزاررساندن به حيوانات) از امورى است كه قبل از هر چيز با فطرت آدمى ناسازگار است و هيچ عقل سليمى آن را نمى‏پسندد. وقتى خداوند، بى‏توجّهى به حال همسايگان را نوعى جرم تلقّى مى‏كند و چنان‏كه ذكر شد، پيغمبرى بزرگ را به خاطر آن مورد تنبيه قرار مى‏دهد، روشن است كه در پيشگاه او آزار به‏
همسايه تا چه اندازه زشت و نابخشودنى است.
به رسول خدا صلى الله عليه و آله عرض شد: فلان زن، روزها روزه مى‏گيرد و شب‏ها به نماز مى‏ايستد و صدقه مى‏دهد، ولى همسايه خود را نيز با زبانش مى‏آزارد.
حضرت فرمود:
«لا خَيْرَ فيها، هِىَ مِنْ أَهْلِ النَّارِ» «1»
خيرى در او نيست، او اهل آتش است.
امام صادق عليه السلام نيز آزاردهنده به همسايه را از رحمت خدا دور مى‏داند:
«مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ أذى‏ جارَهُ»
از رحمت خداى دور است! از رحمت خداى دور است آن كه همسايه‏اش را بيازارد.
اسلام نه‏تنها پيروان خود را از همسايه‏آزارى بازداشته، بلكه براى همسايه‏آزار، ارج و حرمتى قائل‏نشده و دستور داده با وى برخورد كنيد و او را بيدار كنيد.
امام باقر عليه السلام فرمود:
شخصى از آزار همسايه‏اش نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله شكايت كرد. حضرت او را امر به صبر نمود. بار ديگر نيز به شكايت آمد، حضرت باز هم او را به خويشتن‏دارى دعوت كرد. بار سوّم آمد و شكايت خود را تكرار نمود؛ پيامبر فرمود: چون روز جمعه شود، زمانى كه مردم براى نماز جمعه‏ مى‏روند، اثاثيّه‏ات را از منزل خارج كن و بر سر راه مردم بياور. چون از تو علّت اين كار را جويا شدند، ماجراى خود را براى آنان بازگو كن. آن شخص به دستور پيامبر صلى الله عليه و آله عمل كرد. چون ساعتى گذشت همسايه‏اى كه آزارش مى‏داد، سراسيمه نزد او آمده، از او خواست، اثاثيه‏اش را به منزل بازگرداند و گفت: «با خداوند عهد مى‏كنم كه ديگر تو را نيازارم.» «1»