آزار همسايه
آزاررساندن به ديگران (اعمّ از همسايهها و غير آنان و حتَّى آزاررساندن به حيوانات) از امورى است كه قبل از هر چيز با فطرت آدمى ناسازگار است و هيچ عقل سليمى آن را نمىپسندد. وقتى خداوند، بىتوجّهى به حال همسايگان را نوعى جرم تلقّى مىكند و چنانكه ذكر شد، پيغمبرى بزرگ را به خاطر آن مورد تنبيه قرار مىدهد، روشن است كه در پيشگاه او آزار به
همسايه تا چه اندازه زشت و نابخشودنى است.
به رسول خدا صلى الله عليه و آله عرض شد: فلان زن، روزها روزه مىگيرد و شبها به نماز مىايستد و صدقه مىدهد، ولى همسايه خود را نيز با زبانش مىآزارد.
حضرت فرمود:
«لا خَيْرَ فيها، هِىَ مِنْ أَهْلِ النَّارِ» «1»
خيرى در او نيست، او اهل آتش است.
امام صادق عليه السلام نيز آزاردهنده به همسايه را از رحمت خدا دور مىداند:
«مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ أذى جارَهُ»
از رحمت خداى دور است! از رحمت خداى دور است آن كه همسايهاش را بيازارد.
اسلام نهتنها پيروان خود را از همسايهآزارى بازداشته، بلكه براى همسايهآزار، ارج و حرمتى قائلنشده و دستور داده با وى برخورد كنيد و او را بيدار كنيد.
امام باقر عليه السلام فرمود:
شخصى از آزار همسايهاش نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله شكايت كرد. حضرت او را امر به صبر نمود. بار ديگر نيز به شكايت آمد، حضرت باز هم او را به خويشتندارى دعوت كرد. بار سوّم آمد و شكايت خود را تكرار نمود؛ پيامبر فرمود: چون روز جمعه شود، زمانى كه مردم براى نماز جمعه مىروند، اثاثيّهات را از منزل خارج كن و بر سر راه مردم بياور. چون از تو علّت اين كار را جويا شدند، ماجراى خود را براى آنان بازگو كن. آن شخص به دستور پيامبر صلى الله عليه و آله عمل كرد. چون ساعتى گذشت همسايهاى كه آزارش مىداد، سراسيمه نزد او آمده، از او خواست، اثاثيهاش را به منزل بازگرداند و گفت: «با خداوند عهد مىكنم كه ديگر تو را نيازارم.» «1»
|