بىتوجّهى به حقوق همسايه
غفلت از حال همسايگان و بىتوجّهى به حقوق آنان از امورى است كه در اسلام مورد نكوهش قرارگرفته و از آن به زشتى يادشده است. پيامبر بزرگوار اسلام، كسى را كه خود، سير بخوابد و همسايهاش گرسنه باشد، مؤمن نمىداند:
«ما أمَنَ بى مَنْ باتَ شَبْعانَ وَ جارُهُ جائِعٌ» «3»
به من ايمان نياورده، كسى كه با شكم سير بخوابد، در حالىكه همسايهاش گرسنه باشد.
همچنين از امام صادق عليه السلام نقل شده كه پس از جدايى حضرت يعقوب از فرزندش يوسف، فرزند ديگرش «بنيامين» نيز از وى جدا شد. اين پيامبر بزرگ، روزى در حال مناجات به درگاه خداوند عرض كرد:
بار الها! دورى از يوسف و نابينايى، مرا كم بود كه بنيامين را نيز از من گرفتى؟ به او وحى شد: اى يعقوب! من اگر فرزندانت را ميرانده باشم، برايت زنده مىكنم و به تو بر مىگردانم، ولى، آيا به ياد دارى كه در فلان روز، گوسفندى كشتى و آن را كباب نموده با اهلت خوردى و به فلانى و فلانى كه همسايه تو و روزهدار بودند، چيزى ندادى؟ «1»
كنايه از اينكه اين بلا به سبب بىتوجّهى تو به آن همسايه است.
اى كه بر مركب رهوار سوارى هشدار
خر هيزمكش همسايه تپيده، به گل است
آتش از خانه همسايه درويش مخواه
كانچه بر روزن او مىگذرد، دودِ دل است
|