بى‏توجّهى به حقوق همسايه‏
غفلت از حال همسايگان و بى‏توجّهى به حقوق آنان از امورى است كه در اسلام مورد نكوهش قرارگرفته و از آن به زشتى يادشده است. پيامبر بزرگوار اسلام، كسى را كه خود، سير بخوابد و همسايه‏اش گرسنه باشد، مؤمن نمى‏داند:
«ما أمَنَ بى‏ مَنْ باتَ شَبْعانَ وَ جارُهُ جائِعٌ» «3»
به من ايمان نياورده، كسى كه با شكم سير بخوابد، در حالى‏كه همسايه‏اش گرسنه باشد.
همچنين از امام صادق عليه السلام نقل شده كه پس از جدايى حضرت يعقوب از فرزندش يوسف، فرزند ديگرش «بنيامين» نيز از وى جدا شد. اين پيامبر بزرگ، روزى در حال مناجات به درگاه خداوند عرض كرد:
بار الها! دورى از يوسف و نابينايى، مرا كم بود كه بنيامين را نيز از من گرفتى؟ به او وحى شد: اى يعقوب! من اگر فرزندانت را ميرانده باشم، برايت زنده مى‏كنم و به تو بر مى‏گردانم، ولى، آيا به ياد دارى كه در فلان روز، گوسفندى كشتى و آن را كباب نموده با اهلت خوردى و به فلانى و فلانى كه همسايه تو و روزه‏دار بودند، چيزى ندادى؟ «1»
كنايه از اين‏كه اين بلا به سبب بى‏توجّهى تو به آن همسايه است.
اى كه بر مركب رهوار سوارى هشدار
خر هيزم‏كش همسايه تپيده، به گل است‏

آتش از خانه همسايه درويش مخواه
كانچه بر روزن او مى‏گذرد، دودِ دل است‏