|
درس دوّم: حُسْن خُلق
حسن خلق دو معنا دارد: معناى عام و معناى خاص. «1»
حسن خلق به معناى عام عبارت است از عموم خصلتهاى پسنديدهاى كه لازم است انسان روح خود را به آنها بيارايد.
حُسن خلق به معناى خاص عبارت است از خوشرويى، خوشرفتارى، حسن معاشرت و برخورد پسنديده با ديگران. امام صادق عليه السلام در بيان حسن خلق به معناى خاص فرمود:
«تُلَيِّنُ جانِبَكَ وَ تُطَيِّبُ كَلامَكَ وَ تَلْقى اخاكَ بِبِشْرٍ حَسَنٍ» «2»
حُسن خلق آن است كه برخوردت را نرم كنى و سخنت را پاكيزه سازى و برادرت را با خوشرويى ديدار نمايى.
در كتابهاى اخلاق و روايات اسلامى هر جا سخن از حسن خلق است، اغلب مراد، همين معناى دوّم است.
|