|
درس دوازدهم وفا به عهد و پيمان
همه انسانها با الهام فطرى، لزوم وفا به عهد و زشتى پيمانشكنى را درك مىكنند و هر كس به قضاوت وجدان و فطرت خويش مىيابد كه وقتى با كسى عهد بست، بايد به آن وفا كند و اگر تخلّف كرد خود را مقصّر مىداند و در ضمير باطن خود احساس شرم مىكند. همچنين از كسى كه با او پيمان بسته توقّع دارد، به عهدش وفا كند و اگر از او تخلّف ببيند، حسّ مىكند كه او بد كرده است، در نتيجه ديگر به او اعتماد نخواهد كرد. حتّى كودكان خردسال نيز كه با مسايل علمى و عقلى سر و كار ندارند، به راهنمايى فطرت، لزوم وفا به عهد را درك مىكنند و بدون آن كه از كسى بياموزند از پدر، مادر و ديگران انتظار دارند، كه به وعده خود وفا كنند.همه اين نشانهها بيانگر اين واقعيّت است كه وفادارى به وعده و پيمان ريشه در سرشت و فطرت انسانها داشته و نيازمند آموزش و فراگيرى نيست و تعاليم انبيا و ديگر مربّيان الهى، تلاشى در جهت پرورش و شكوفاسازى اين استعداد و بيان قوانين و حدود آن و پيامدهاى بىوفايى و پيمانشكنى است.
|