درس دهم: شكر

«شكر» در لغت به معناى تصور نعمت در ذهن و اظهار آن در گفتار و كردار است. «1»
سپاسگزارى با قلب، زبان و عمل، در روايات اسلامى نيز آمده است و مى‏توان گفت:
معناى اصطلاحى «شكر» همان معناى لغوى آن است.
امام صادق (ع) مى‏فرمايد:
مَنْ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ بِنِعْمَةٍ فَعَرَفَها بِقَلْبِهِ فَقَدْ أَدَّى شُكْرَها. «2»
هر كس نعمت خدا داده را با دل بشناسد شكرش را ادا كرده است.
و نيز مى‏فرمايد: شُكْرُ النِّعْمَةِ اجْتِنابُ الَمحارِمِ وَ تَمامُ الشُّكْرِ قَوْلُ الرَّجُلِ: أَلْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ. «3»
سپاسگزارى نعمت، دورى از كارهاى حرام است و شكر كامل، گفتن سپاس خداى را كه پروردگار عالميان است.