رابطه عزّت وايمان‏
چنان كه ياد شد، قرآن مجيد «عزّت بالاصاله» را از آنِ خداى بزرگ وربّ العزّه مى‏داند و نويد مى‏دهد كه هر كس طالب عزّت است بايد آن را از ذات مقدّس او طلب كند، سپس تصريح مى‏كند كه خداوند عزيز، پيامبر و مؤمنان را نيز در طول عزّت خويش، «عزّت بالافاضه» بخشيده است:
«... وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنينَ ...» «2»
عزّت، مخصوص خدا و رسول او و مؤمنان است.
اين آيه از سويى، دليل محكمى بر ضرورت و اصالت عزّت مؤمنان است كه ارزش والاى آنها را با قراردادن در رديف خدا و پيامبر آشكار مى‏سازد و از سوى ديگر بر پيوند «عزّت» و «ايمان» تأكيد كرده است و الهام دهنده آن است كه چنين پيوندى ناگسستنى است و انسان مادامى كه ايمان در دل دارد، عزّتمند است. چنان كه در جاى ديگر فرمود:
«وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ انْتُمُ الْاعْلَوْنَ انْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ» «1»
و سست نشويد و غمگين نگرديد و شما برتريد اگر ايمان داشته باشيد.
امام باقر عليه السلام، عزّت مؤمن را هديه‏اى الهى مى‏داند و مى‏فرمايد:
«انَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ اعْطَى الْمُؤْمِنَ ثَلاثَ خِصالٍ؛ الْعِزَّ فِى الدُّنْيا وَ الدّينٍ وَ الْفُلْجَ فِى الْاخِرَةِ وَ الْمَهابَةَ فى‏ صُدُورِ الْعالَمينَ» «2»
خداوند بزرگ، سه چيز را به مؤمن، عطا كرده است: عزّت در دنيا و دين، رستگارى در آخرت و هيبت در دل جهانيان.
امام صادق عليه السلام نيز در سخنى حكيمانه بر قطعيت و حتمى بودن عزّت مؤمن تأكيد كرده و فرموده است:
«انَّ اللَّهَ تَبارَكَ وَ تَعالى‏ فَوَّضَ الَى الْمُؤْمِنِ كُلَّ شَىْ‏ءٍ الَّا اذْلالَ نَفْسِهِ» «3»
خداوند متعال، اختيار همه چيز را به مؤمن سپرده است جز خوار ساختن خودش را.