عزّت‏

«عزّت» حالتى است كه مانع شكست انسان مى‏شود و ريشه آن از «ارضٌ عِزازٌ» است يعنى زمين سخت و با صلابت «1»، كه نوك كلنگ و نيز آب در آن تأثير نمى‏كند.
اصل معناى عزّت، همان صلابت است، و در معانى غلبه، كميابى، سختى، غيرت و حميت نيز در قرآن به كار رفته و «عزيز»- كه از اسماى حسناى الهى است- يعنى كسى كه غالب است و مغلوب نمى‏شود. «2»
عزّت واقعى از آن خداوند غالب و قاهرى است كه هرگز مغلوب و مقهور نمى‏گردد، كم‏ترين نيازى به غير خود ندارد و ماسوى اللّه كوچك‏ترين نفوذى در حريم مقدس او نمى‏توانند داشته باشند، از اين رو فرمود:
«... انَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَميعاً ...» «3»
راه منحصر به فرد كسب عزّت نيز، راه يابى به درگاه آن عزيز يگانه است؛
«مَنْ كانَ يُريدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَميعاً» «4»
علّامه طباطبايى در تفسير اين آيه مى‏نويسد:
«آيه در صدد اين نيست كه بيان كند عزت، اختصاص به خدا دارد به گونه‏اى كه جز او كسى بدان دست نمى‏يابد و هر كسى در پى عزتمندى برآيد، چيز محالى را در خواست كرده است، بلكه معناى آيه اين است كه هر كس عزّت مى‏جويد بايد از خدا بخواهد، چرا كه عزت، در واقع، نزد ديگران يافت نمى‏شود.» «1»