جايگاه راستگويى‏
راستگويى در شريعت مقدس اسلام از جايگاه بلندى برخوردار است به گونه‏اى كه آن را از اصول خدشه‏ناپذير اخلاق اجتماعى قرار داده و مسلمانان را موظّف كرده است كه هميشه و همه جا در برابر هر مخاطبى، سخن به راستى گويند و هيچ گاه زبان خويش را به گناه دروغ، آلوده نسازند؛ زيرا زشتى دروغ به اندازه‏اى است كه آن را در رديف گناهان كبيره قرار داده است. «2»
در زيبايى و ارزشمندى راستگويى همين بس كه خداوند متعال، عالى‏ترين درجه آن را داراست:
«... وَ مَنْ اصْدَقُ مِنَ اللَّهِ حَديثاً» «3»
چه كسى از خدا راستگوتر است؟
و پيامبران خويش را نيز راستگو شمرده و فرموده است:
«وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ» «1»
همه فرستادگان، راست گفتند.
حضرت امام صادق عليه السلام فرمود:
«انَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ لَمْ يَبْعَثْ نَبِيَّاً الَّا بِصِدْقِ الْحَديثِ وَ اداءِ الْامانَةِ الَى الْبَرّ وَالْفاجِرِ» «2»
خداوند بزرگ هيچ پيامبرى را نفرستاد مگر با راستگويى و اداى امانت به نيكوكار و بدكار.
و حضرت على عليه السلام در سخنان نغزى، راستگويى را چنين مى‏ستايد:
راستگويى؛
- روح سخن است:
«الصّدْقُ رُوحُ الْكَلامِ» «3»
- اصل دين است:
«الصّدْقُ رَأْسُ الدّينِ» «4»
- قوى‏ترين ركن ايمان است:
«الصّدْقُ اقْوى‏ دَعائِمِ الْايمانِ» «1»
روايات فراوان ديگرى نيز با تعابير گوناگون، از اهميّت و ارزش اين سجيه والاى اخلاقى سخن گفته‏اند.