|
ارزش خوشخويى
اين صفت زيبا در فرهنگ اسلامى ارزش ويژهاى دارد و شريعتمداران معصوم، با سخنانى نغز و دلنشين، آن را بيان كردهاند؛ رسول اكرم صلى الله عليه و آله آن را سنگينترين عمل در ترازوى قيامت دانسته و فرموده است:
«ما يُوضَعُ فى ميزانِ امْرِءٍ يَوْمَ الْقِيامَةِ افْضَلُ مِنْ حُسْنِ الْخُلْقِ» «1»
روز قيامت، در ترازوى (اعمال) شخص، چيزى برتر از خوشخويى قرار نمىگيرد.
حضرت امير صلوات الله عليه نيز آن را بهترين همنشين دانسته و فرموده است:
«حُسْنُ الْخُلْقِ خَيْرُ قَرينٍ» «2»
خوش خلقى بهترين همنشين است.
و در سخن ديگرى آن را سر رشته هر كار نيكى دانسته و فرموه است:
«حُسْنُ الْخُلْقِ رَأْسُ كُلّ بِرٍّ» «3»
امام صادق عليه السلام نيز اظهار فرموده كه زندگى بدون خوش خلقى، شيرين
و گوارا نخواهد بود:
«لا عَيْشَ اهْنَأُ مِنْ حُسْنِ الْخُلْقِ» «1»
هيچ زندگى گواراتر از (زندگى با) خوشخويى نيست.
اين گونه ارجگذارى و ستايش از «حسن خلق»، اين خوى پسنديده را در رديف اصول فضايل انسانى قرار مىدهد وهر انسانى را موظّف مىكند تا خود را بدان بيارايد و به سهم خود فضاى زيست اجتماعى را گوارا و معطر گرداند و بدينسان همه مردم در محيطى گرم و صميمى به زندگى خويش ادامه دهند.
|