حسن خلق‏

واژه «حسن خلق» گاه، كاربردى عام و فراگير دارد و همه كردار، گفتار و صفات نيكو را در بر مى‏گيرد «1» ولى بيشتر به معناى خاص و محدود، يعنى نرمخويى، زيباگويى و خوش برخوردى به كار مى‏رود شخصى از امام صادق عليه السلام درباره حسن خلق توضيح خواست، آن حضرت در پاسخ فرمود:
«تُلَيّنُ جَناحَكَ وَ تُطَيّبُ كَلامَكَ وَ تَلْقى‏ اخاكَ بِبِشْرٍ حَسَنٍ» «2»
رفتارت را ملاطفت‏آميز و سخنت را پاكيزه و با خوشرويى برادرت را ملاقات كنى.
زيست اجتماعى با سرشت انسان عجين شده و هر كسى ناچار است با همنوعان خود زندگى كند و لازمه زندگى اجتماعى، برخورد حساب شده، انسان دوستانه و خردمندانه است كه در حسن خلق خلاصه شده است. رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله فرمود: «لَوْ يَعْلَمُ الْعَبْدُ ما فى‏ حُسْنِ الْخُلْقِ لَعَلِمَ انَّهُ مُحْتاجٌ انْ يَكُونَ لَهُ خُلْقٌ حَسَنٌ» «3»
اگر بنده مى‏دانست كه چه (ارزش هايى) در خوشخويى نهفته است، در مى‏يافت كه به خلق نيكو نيازمند است.