حسن خلق
واژه «حسن خلق» گاه، كاربردى عام و فراگير دارد و همه كردار، گفتار و صفات نيكو را در بر مىگيرد «1» ولى بيشتر به معناى خاص و محدود، يعنى نرمخويى، زيباگويى و خوش برخوردى به كار مىرود شخصى از امام صادق عليه السلام درباره حسن خلق توضيح خواست، آن حضرت در پاسخ فرمود:
«تُلَيّنُ جَناحَكَ وَ تُطَيّبُ كَلامَكَ وَ تَلْقى اخاكَ بِبِشْرٍ حَسَنٍ» «2»
رفتارت را ملاطفتآميز و سخنت را پاكيزه و با خوشرويى برادرت را ملاقات كنى.
زيست اجتماعى با سرشت انسان عجين شده و هر كسى ناچار است با همنوعان خود زندگى كند و لازمه زندگى اجتماعى، برخورد حساب شده، انسان دوستانه و خردمندانه است كه در حسن خلق خلاصه شده است. رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله فرمود: «لَوْ يَعْلَمُ الْعَبْدُ ما فى حُسْنِ الْخُلْقِ لَعَلِمَ انَّهُ مُحْتاجٌ انْ يَكُونَ لَهُ خُلْقٌ حَسَنٌ» «3»
اگر بنده مىدانست كه چه (ارزش هايى) در خوشخويى نهفته است، در مىيافت كه به خلق نيكو نيازمند است.
|