|
ستم ستيزى
انسان در برخورد با همنوعان خويش، يكى از چهار حالت زيرا را مىتواند داشته باشد؛ 1- ستمگر باشد. 2- به ستمگران مدد رساند. 3- بى تفاوت باشد. 4- با ستمپيشهگان بستيزد.
بدون ترديد سه حالت نخست از نظر دين و خرد، زشت و محكوم است و تنها راه چهارم، فراروى انسان مؤمن باز است و او موظّف است همه همّت خويش را به كار گيرد كه با ستمگر- هر كه باشد- به ستيز برخيزد و ريشه ستم را- هر جا باشد- بخشكاند و چنين روحيهاى در ديدگاه عقل و شرع از اصول خدشهناپذير اخلاق اجتماعى است كه امام على عليه السلام آن را بهترين نوع عدالت معرفى مىكند:
«احْسَنُ الْعَدْلِ اعانَةُ الْمَظْلُومِ» «1»
بهترين شكل عدالت يارى كردن به ستمديده است.
پيكار با ستم و ستم پيشه و يارى رسانى به مظلوم، در اسلام به حدّى مهم است كه ترك آن گناه كبيره محسوب مىشود. «2»
|