آفت احسان
همه اعمال مؤمن، از جمله احسان، پس از انجام نيز در معرض خطر قرار دارد و آفت هايى تا دم مرگ آنها را تهديد مىكند؛ «منت نهادن» (يعنى احسان را به رُخ افراد كشيدن) درخت تنومند احسان را از ريشه مىخشكاند و آن را بىثمر مىسازد:
اميرمؤمنان عليه السلام مىفرمايد:
«الْمَنُّ يُفْسِدُ الْاحْسانَ» «1»
منّت نهادن، احسان را تباه مىسازد.
بنابراين، احسان كننده اگر قصد دارد بر احسان شونده، منّت بگذارد و شخصيت او را در مقابل احسانى كه پذيرفته، خرد كند همان به كه از اول احسان نكند؛ چرا كه به فرموده همان امام همام؛
«مَنْ مَنَّ بِاحْسانِهِ كَانَّهُ لَمْ يُحْسِنْ» «2»
آنكه با احسانش منّت مىنهد، گويا احسان نكرده است.
|