آفت احسان‏
همه اعمال مؤمن، از جمله احسان، پس از انجام نيز در معرض خطر قرار دارد و آفت هايى تا دم مرگ آنها را تهديد مى‏كند؛ «منت نهادن» (يعنى احسان را به رُخ افراد كشيدن) درخت تنومند احسان را از ريشه مى‏خشكاند و آن را بى‏ثمر مى‏سازد:
اميرمؤمنان عليه السلام مى‏فرمايد:
«الْمَنُّ يُفْسِدُ الْاحْسانَ» «1»
منّت نهادن، احسان را تباه مى‏سازد.
بنابراين، احسان كننده اگر قصد دارد بر احسان شونده، منّت بگذارد و شخصيت او را در مقابل احسانى كه پذيرفته، خرد كند همان به كه از اول احسان نكند؛ چرا كه به فرموده همان امام همام؛
«مَنْ مَنَّ بِاحْسانِهِ كَانَّهُ لَمْ يُحْسِنْ» «2»
آنكه با احسانش منّت مى‏نهد، گويا احسان نكرده است.