اهميّت ويژه‏
يكى از اسماى حسناى الهى «محسن» است و احسان دمادم او شامل همه بندگان مى‏شود؛ اما ذات مقدس پروردگار به بندگانى كه كارى خدايى انجام دهند، عنايت ويژه دارد. از اين رو فرمود:
«... احْسِنُوا انَّ اللَّهَ يُحِبُّ الُمحْسِنينَ» «1»
نيكى كنيد به تحقيق كه خدا نيكوكاران را دوست دارد.
و براى اميدوارى و تشويق بيشتر محسنان مى‏فرمايد:
«.. انَّ اللَّهَ لَمَعَ الُمحْسِنينَ» «2»
همانا خدا با محسنان است.
در آيات ديگرى نيز قرآن مجيد با تعابير گوناگونى به اهميت و ضرورت احسان، تصريح فرمود. همچنين روايات بيشمارى از پيشوايان معصوم پيرامون احسان صادر شده كه نشانگر آن است كه احسان در ديدگاه اسلام به عنوان يك اصل اخلاقى مطرح است و جامعه بشرى براى تكامل و شكوفايى خويش، بدان نيازمند است و مدينه فاضله اسلامى هرگز از احسان و محسنان تهى نيست. از اين رو رهبر عظيم الشأن اسلام فرمود:
«رَأْسُ الْعَقْلِ بَعْدَ الدّينِ التَّوَدُّدُ الَى النَّاسِ وَ اصْطِناعُ الْمَعْرُوفِ‏
الى‏ كُلّ بَرّ وَ فاجِرٍ» «1» پس از قبول دين، نخستين دستور عقل، دوست داشتن مردم و نيكى كردن به هر انسان خوب و بدى است.
اميرمؤمنان سلام اللّه عليه نيزد در سخن نغزى مى‏فرمايد:
«ابْذُلْ مَعْرُوفَكَ لِلنَّاسِ كافَّةً فَانَّ فَضيلَةَ فِعْلِ الْمَعْرُوفِ لايَعْدِلُها عِنْدَاللَّهِ سُبْحانَهُ شَىْ‏ءٌ» «2»
كار خوب خويش را به همه مردم اهدا كن زيرا كه هيچ چيز نزد خداى سبحان، معادل فضيلت كار نيك نيست.
و برترين نشانه ايمان را نيز احسان دانسته و فرموده است:
«افْضَلُ الْايمانِ الْاحْسانُ» «3»