اهميّت ويژه
يكى از اسماى حسناى الهى «محسن» است و احسان دمادم او شامل همه بندگان مىشود؛ اما ذات مقدس پروردگار به بندگانى كه كارى خدايى انجام دهند، عنايت ويژه دارد. از اين رو فرمود:
«... احْسِنُوا انَّ اللَّهَ يُحِبُّ الُمحْسِنينَ» «1»
نيكى كنيد به تحقيق كه خدا نيكوكاران را دوست دارد.
و براى اميدوارى و تشويق بيشتر محسنان مىفرمايد:
«.. انَّ اللَّهَ لَمَعَ الُمحْسِنينَ» «2»
همانا خدا با محسنان است.
در آيات ديگرى نيز قرآن مجيد با تعابير گوناگونى به اهميت و ضرورت احسان، تصريح فرمود. همچنين روايات بيشمارى از پيشوايان معصوم پيرامون احسان صادر شده كه نشانگر آن است كه احسان در ديدگاه اسلام به عنوان يك اصل اخلاقى مطرح است و جامعه بشرى براى تكامل و شكوفايى خويش، بدان نيازمند است و مدينه فاضله اسلامى هرگز از احسان و محسنان تهى نيست. از اين رو رهبر عظيم الشأن اسلام فرمود:
«رَأْسُ الْعَقْلِ بَعْدَ الدّينِ التَّوَدُّدُ الَى النَّاسِ وَ اصْطِناعُ الْمَعْرُوفِ
الى كُلّ بَرّ وَ فاجِرٍ» «1» پس از قبول دين، نخستين دستور عقل، دوست داشتن مردم و نيكى كردن به هر انسان خوب و بدى است.
اميرمؤمنان سلام اللّه عليه نيزد در سخن نغزى مىفرمايد:
«ابْذُلْ مَعْرُوفَكَ لِلنَّاسِ كافَّةً فَانَّ فَضيلَةَ فِعْلِ الْمَعْرُوفِ لايَعْدِلُها عِنْدَاللَّهِ سُبْحانَهُ شَىْءٌ» «2»
كار خوب خويش را به همه مردم اهدا كن زيرا كه هيچ چيز نزد خداى سبحان، معادل فضيلت كار نيك نيست.
و برترين نشانه ايمان را نيز احسان دانسته و فرموده است:
«افْضَلُ الْايمانِ الْاحْسانُ» «3»
|