اخوّت‏

تضاد منافع، برترى‏طلبى، تنگ چشمى، محدوديت نعمت‏ها و ثروت‏ها و ... انگيزه‏هايى است كه از روزهاى نخستين زندگى بشر، طعم شيرين صلح و همزيستى مسالمت‏آميز را در ذائقه انسان‏ها تلخ كرده و آنان را- كه بر اثر خلقت و طبيعت، همزاد، همراه و هم هدف هستند- به جان يكديگر انداخته است؛ برادركشى رسم روزگاران شده و خوردن ميراث برادران، قانون زندگى .... از سوى ديگر آدميزادگان هيچ چاره‏اى جز زندگى انسانى در كنار يكديگر ندارند و همزيستى، همكارى، هميارى و غمخوارى در سرشت آنان نهاده شده است.
شريعت جاويد اسلام، براى پايان دادن به برادركشى و نجات انسان از ورطه انسانخوارى و خودمحورى، بهترين طرح زندگى را در همان برادرى و تحكيم احساسات پاك ديگر دوستى در شاهراه ايمان به خدا طراحى و ارائه داد واز اين رهگذر، فرزندان آدم را به چنگ زدن به حبل المتين «اخوّت» رهنمون گشت و از يكايك آنان در خانواده بزرگ اسلام، ثبت نام به عمل آورد و به آنان يادآورى كرد:
«وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ اذْ كُنْتُمْ اعْداءً فَالَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ‏
اصول اخلاق اجتماعى، ص: 34
فَاصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ اخْواناً ...» «1»
نعمت خدا را بر خويشتن به ياد آوريد آنگاه كه دشمن يكديگر بوديد پس ميان دل‏هايتان، الفت انداخت تا به بركت نعمت او برادر هم شديد.
از اين رو، «اخوّت» در زندگى اجتماعى انسان مسلمان، جانِ دوباره گرفت و در گلستان اخلاق اسلامى، بر كرسى اصالت نشست؛ زيرا:
«انَّمَا الْمُؤْمِنوُنَ اخْوَةٌ فَاصْلِحوُا بَيْنَ اخَوَيْكُمْ وَ اتَّقوُا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَموُنَ» «2»
در حقيقت مؤمنان، برادر يكديگرند، پس ميان برادرانتان را آشتى دهيد و تقواى الهى پيشه سازيد شايد مشمول رحمت (خدا) واقع شويد.