ملاك مسلمانى‏
ويژگى و اهميّت «امانتدارى» تا آنجا مورد توجه اسلام است كه آن را با ايمان، ملازم و برابر دانسته و ايمان افراد را آن گاه مى‏پذيرد كه با امانتدارى توأم باشد. قرآن مجيد آن را از خصوصيات مؤمنان واقعى دانسته و فرموده است:
«وَ الَّذينَهُمْ لِاماناتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ راعُونَ» «1»
آنان كه امانت‏ها و پيمان خويش را به انجام مى‏رسانند.
همچنين اميرمؤمنان عليه السلام فرمود:
«لا ايمانَ لِمَنْ لا امانَةَ لَهُ» «2» كسى كه امانتدار نيست، ايمان ندارد.
حضرت جواد عليه السلام از پدرانش از رسول خدا صلى الله عليه و آله چنين نقل مى‏كند:
«لا تَنْظُروُا الى كَثْرَةِ صَلاتِهِم وَ صَوْمِهِمْ وَ كَثْرَةِ الْحَجِّ وَ الْمَعْروُفِ وَ طَنْطَنَتِهِمْ بِاللَّيْلِ وَ لكِنِ انْظُروُا الى صِدْقِ الْحَديثِ وَ اداءِ الْامانَةِ» «3»
به كثرت نماز، روزه، حجّ، كارهاى خوب و ناله‏هاى شبانه آنها نگاه نكنيد، بلكه به راستگويى و امانتداريشان بنگريد (و آن را ملاك مسلمانى آنها قرار دهيد.)
بنابراين، حفاظت و نگهدارى امانت و بازگرداندن به موقع آن، معيار و ميزان مسلمانى افراد و جامعه است كه اگر به آن مقيد باشند داراى اسلام واقعى اند و گر نه ايمان چندانى ندارند.