امانتدارى، شأن پيامبر و امام‏
نظر به اينكه امانتدارى از اصول اخلاق انسانى و مورد سفارش فراوان خداست، طبيعى است كه رهبران الهى از آن بهره كافى داشته و بيش از ديگران به آن پايبند باشند، از اين رو خداوند همه فرستادگان خود را به چنين زينتى آراسته است. امام‏ششم عليه السلام فرمود:

«انَّ اللَّهَ لَمْ يَبْعَثْ نَبِيّاً قَطُّ الَّا بِصِدْقِ الْحَديثِ وَ ادَاءِ الْامانَةِ» «1»
خداوند هيچ پيامبرى را جز به راستگويى و اداى امانت برنينگيخت.
چنين بود كه پيامبر بزرگ اسلام حتى پيش از بعثت از سوى مردم لقب «امين» گرفته بود.
امام صادق عليه السلام در اين باره فرمود:
«... دينُهُمُ الْوَرَعُ وَ الصِّدْقُ وَ الصَّلاحُ وَ الْاجْتِهادُ وَ اداءُ الْامانَةِ الَى الْبَرِّ وَ الْفاجِرِ ...» «2»
دين امامان، عبارت است از: ورع، راستگويى، صلاح، كوشش و اداى امانت به (همه افراد، اعم از) نيكوكار و بدكار.
همچنين آن حضرت به يكى از شيعيان فرمود: بنگر كه على عليه السلام با چه چيزى به آن مقام و منزلت، در نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله رسيد، تو نيز به آن پايبند باش: همانا آن حضرت با راستگويى و امانت بدان مقام دست يافت. «3»
همچنين به پيروان خويش رهنمود مى‏دهد كه اگر بخواهند شيعه واقعى باشند، بايد امانتدارى پيشه كنند:
«مَنْ كانَ مِنَّا فَلْيَقْتَدِ بِنا فَانَّ مِنْ شَأْنِنَا الْوَرَعُ وَ الْاجْتِهادُ وَ اداءُ الْامانَةِ الَى الْبَرِّ وَ الْفاجِرِ ...» «4»

كسى كه مى‏خواهد از ما باشد بايد به ما اقتدا كند، براستى كه ورع، كوشش، اداى امانت به نيكوكار و بدكار از شأن ماست.